مهدي سيف حسيني

يلدا يکي از جشن هاي بازمانده از مردم ايران باستان است. محتواي اين جشن نوعي تقويت روحي است، بدين معنا که سرماي سخت زمستان رو به پايان است و با بلند شدن روزهاي پيش رو و افزايش گرماي خورشيد، شور و حال زندگي بهتر مي شود و کشت و کار آغاز مي گردد. به اين خاطر است که ايرانيان شب يلدا را که بلندترين شب سال است، جشن مي گيرند و از فرداي شب چله با طلوع خورشيد که روزها بلندتر مي گردد، آن را زايش مهر يا خورشيد مي ناميدند. واژه يلدا ريشه سرياني دارد و به معناي ولادت و تولد است. (تولد مهر- ميترا) (تولد خورشيد) که با خود نور و روشني مي آورد. که نور پيوسته با تاريکي و ظلمت شب در نبرد بوده به اين خاطر است که مردم دوران باستان پيوسته به نور و روشني علاقه داشتند و به همين دليل بود که وقتي از ظلمات طولاني ترين شب سال مي گذشتند مراسمي آئيني برگزار مي کردند. چهل روز آغاز زمستان را چله بزرگ و بيست روز (از 17 بهمن تا پنجم اسفند) را چله کوچک مي ناميدند. جالب اينکه روميان بعد از اينکه مسيحي شدند (300 سال بعد از تولد مسيح) تولد مهر را زادروز عيسي مسيح دانستند که در آن بابانوئل آنها با لباس و کلاه موبدان است همراه درخت سروي که بالاي آن هم ستاره اي نمايان و از يادگار مهري هاست. هم زماني جشن کريسمس با يلدا با گواه محققان خود متاثر از آئين مذهبي ميترائيسم است. مراسم شب يلدا خود جلوه هاي زيبائي دارد که همه ايرانيان بخوبي از آن آگاه هستند. جمع شدن خانواده کنار هم و خوردن آجيل که خشکبار زمستانه است و نيز چيدن انار که سمبل خورشيد و هندوانه که نماينده ميوه هاي تابستاني است از جمله خوردنيهاي سفره شب يلدا است. با آرزوي شب يلدايي خوش براي همه ايرانيان.