■ با مسووليت سردبير

زندگي عمومي همواره اقتضاي خود را دارد، شما هر کس  که باشيد و از هر جايي که رسيده باشيد در برخوردهاي اجتماعي و رفتارهايتان بايد تابع ضوابطي باشيد، زيرا ضرورت زندگي اجتماعي، اصولي را به من و شما ديکته کرده است. براي نمونه چه کسي به ما آموخته است که با لباس رسمي در محيط عمومي تردد کنيم؟يا چه کسي به ما آموخته است که در تاکسي و يا اتوبوس و يا هنگامي که در جمع ديگران نشسته ايم با گوشي خود بلند صحبت نکنيم؟ و يا چرا آشغالهاي منزلمان را در خيابان رها نمي کنيم؟ چرا در تاکسي يا اتوبوس نبايد سيگار کشيده شود ؟....از اين دست نمونه ها دهها يا صدها مورد را مي توانيم مثال بزنيم . امروزه بخش عمده اي از زندگي  شهروندان  در واحدهاي کوچک و بزرگ آپارتماني  مي گذرد، آيا هر صاحب ملکي مي تواند رفتاري بر اساس سليقه خود داشته باشد؟ آيا مي توانيم نيمه شبان در آپارتمان مان جارو برقي روشن کنيم که باعث اذيت همسايه ها شود آيا و آياهاي ديگر ..... بديهي است  که نمي توانيم و  بايد ضمن توافق و احترام راهي مشترک براي زندگي مدني  را انتخاب کنيم. زندگي مدني هم از همين نکات ريز اما مهم آغاز مي شود، اينکه شهروندان  بايد حقوق ديگران را در نظر بگيرند، اين حقوق هم مربوط به هم عصران و همراهان امروز ماست و هم حقوقي که نسل هاي بعد از ما طلب دارند را نيز شامل مي شود. حفظ جنگل ها، حفظ خاک، آب و منابع غيرقابل تجديد  از زمره حقوق نسل هاي آتي هستند  و  همه اين موارد محتاج آموزش مداوم هستند و بايد مستمر شهروندان را به اين امور توجه داد. زندگي مدني زندگي تعاملي و تساهلي است و  تنها با آموزش مي توان شهروندان بالغ و عاقل تربيت کرد. رسانه هاي مجازي و حقيقي به همراه سياستگزاري دقيق و علمي در اين مسير مي توانند به ارتقا سطح زندگي مدني کمک کنند. آموزش مدني شهروندان را بايد جدي گرفت  زيرا مدنيت هم نيازمند آموزش همگاني است.