■ علی رضا لبش

سال ۱۳۷۹ بود. جشنواره طنز دانشجویی. مهرداد صدقی از گرگان آمده بود و من از دانشگاه بوعلی همدان. اولین بار آنجا دیدمش. هر دو جوان بودیم و پر از آرزو و رویا. قلم خوبی داشت و شخصیت نکته سنج، شوخ و صمیمی. از همان اول معلوم بود که نویسنده چیره دستی می شود و همچنین دوستی بی غل و غش. بعد از آن هم بارها مهرداد را در نشستها و جشنواره های طنز دیگر دیدم و رفاقتمان عمیقتر شد.  حالا مهرداد هر داستان و هر رمانی می نویسد، من جزو اولین خوانندگانش هستم و البته جزو اولین منتقدانش. هر چند هیچوقت به توصیه‌های من عمل نمی‌کند و همیشه راه خودش را می‌رود. اصلا ویژگی مهرداد صدقی همین است که راه خودش را می‌رود و به حرفهای بقیه توجهی نمی‌کند و همین رمز موفقیت یک نویسنده است. امیدوارم صدقی همینطور راه خودش را برود و داستان‌های خودش را بنویسد تا همه مخاطبان از طنزنابش لذت ببریم.