■ انسیه روشنی

بیان دو گونه است: بیان زبان و بیان قلم. بیان زبان با زمان کهنه می‌شود و از بین می‌رود. ولی بیان قلم تا ابد باقی است. (تفسیر مجمع‌البیان-علامه طبرسی)

۱۴ تیر ماه روز سیاره عطارد یا همان کاتب ستارگان، از سال ۱۳۸۱ توسط انجمن قلم  ایران ، بنام روز «قلم» نامگذاری گردید.

با نگاهی به تاریخ نوشتار در طول تاریخ، از قلم بعنوان تنها رسانه جاویدانی می‌توان نام برد که سالها بی رقیب و بی مانند ، به ثبت لحظه ها، وقایع ، تاریخ و سازنده گی و گاها تخریب گری پرداخته ...

جایگاه قلم آنقدر بالا و رفیع است که حتی در قرآن به قلم و آنچه می نویسد، قسم یاد شده ... از ابتدای تاریخ نوشتار تا به امروز، هر آنچه تجربه انتقال داده شده توسط قلم و‌کاغذ بوده ... پیامبران ساکتی که تنها در سکوت محض صدای فریادهایشان را می‌توان شنید ..

شاید امروزه با روی کار آمدن شبکه های مجازی و اینترنت پر سرعت، سالهاست که خیلی از افراد در تمام دنیا قلم و‌کاغذ یا حتی رسانه های کاغذی را فراموش کرده اند، اما هیچ کدام اینها با هر شتاب و سرعتی، از ارزش قلم نکاسته اند .

چرا که قلم نمادی از روح و درون پر تلاطم یک خالق است حال ممکن است با قلم بر روی یک کاغذ کاهی بنویسد، یا با دکمه های کیبورد دنیایی خلق کند یا با یک وویس ریکورد کوچک یا پیشرفته  به ضبط اتفاقات درونی و بیرونی بپردازد ...

مهم در این امر، دنیای وجودی و درونی آدم هایی ست که دغدغه ی نوشتن دارند، دغدغه ی خلق کردن و به اشتراک گذاشتن

اما نباید نادیده گرفت ، هر چقدر هم که سرعت تکنولوژی با شتاب باشد ، هنوز قلم و‌کاغذ در مسند بالاتری نشسته اند ،  وجود کتابخانه های کاغذی در تمام دنیا و کتابخانه های مرجع گواه این. مطلب هستند ...

روز قلم تنها یک روز نمادین است برای یادآوری  به جامعه ، یاد آوری افرادی که سالهاست می نویسند 

آیا می‌شود روزی را بی خواندن به سر کرد؟

خواندن آنچه دیگران می نویسند و ما دوست داریم در فهرست کتاب های کتابخانه مان باشد یا در سرچ گوگل هایمان ....