■ حبیب موسوی بی‌بالانی

در یادداشتی منتشر شده درروزنامه گلشن مهر  « جریان شعر در گرگان رو به انحطاط است » به قلم خانم بهاره نادران به نکاتی برخوردم که بعد از کسب اجازه از جناب محمد فرازجو که در آن یادداشت ایشان نمونه‌ی انحطاط معرفی شده‌اند خود را موظف به بیان مطالبی در جواب می‌بینم. اول این که چنین گزاره‌ی محکمی که شعر گرگان رو به انحطاط است براساس کدام پژوهش صادر شده است؟ من به عنوان یکی از علاقمندان به شعر این شهر در هیچ دوره‌ای از حضور و مشاهده‌ی خود چنین چیزی را ندیده‌ام. شعر گرگان در تمام دوره‌ها و همچنین در حال حاضر شعری پویا و قابل احترام بوده و هست. این گزاره یا در خوشبینانه‌ترین حالت ناشی از ناآگاهی‌ نویسنده به موضوع است یا ناشی از کینه و غرض، که اتفاقا با توجه به مثالی که در انتهای یادداشت از جناب محمد فرازجو زده شده این حالت دوم را محتمل‌تر می‌دانم. اتفاقا برعکس ادعای این یادداشت شعر گرگان چه در فرم، چه در تولید وضعیت‌های زبانی و تکنیکی و چه در محتوا از پیش‌روترین و زنده‌ترین انواع شعر فارسی‌ست. حتا در غزل که اتفاقا ژانری فرسوده در سطح شعر فارسی‌ست حضور شاعرانی مثل همین جناب محمد فرازجو و جناب محمد مطلوب‌طلب و دیگرانی که در این عرصه فعالند با نمونه آثاری مواجهیم که نه تنها در غزل که در خود وضعیت شعر فارسی هم شعرهای به روز و پیشرویی به حساب می‌آیند. به عنوان مثال درک جناب فرازجو از مسئله وزن و تقابل این درک با عروض سنتی نه تنها قابل تأمل است بلکه می‌تواند به عنوان راهی برای نجات قالب غزل از این رخوتی که گرفتارش شده به شعر فارسی پیشنهادش داد. توضیح این نکته به تنهایی نیازمند فصلی مفصل است که حتما به زودی در قالب یادداشتی بلندتر به آن نشریه ارائه خواهم داد. و البته حدس می‌زنم نویسنده یادداشت مذکور احتمالا آگاهی و سواد لازم برای ورود به این موضوع را نداشته، وگرنه چنین مثال بی‌ربطی زده نمی‌شد. تعجب خود را از این موضوع هم بیان می‌کنم چطور نویسنده‌ی محترم شاعران کم بنیه‌ی وابسته به انجمن شعر اداره‌ی اراشاد گرگان را نادیده گرفته و به یکباره مثالش از انحطاط را از یکی از زنده‌ترین و پیشروترین شاعران این شهر می‌زند. امیدوارم آن نشریه‌ی محترم از این به بعد با دقت بیشتری با نام افراد فعال در شعر و ادبیات این شهر برخورد کند و این‌گونه انگ‌ها را به این راحتی به افراد فعال این حوزه وارد نکند.

■  شاعرومنتقد