■  با مسوولیت سردبیر

ماههاست با آن درگیریم چه بخواهیم و چه نخواهیم این ویروس چندماهی است کار و زندگی روزمره ی ما را دستخوش تغییر کرده است گویا به این زودی ها هم گریزی و گزیری از آن نیست. مدارس تعطیل یا نیمه تعطیل شده و آموزش های آنلاین و مجازی با زیرساختهای ضعیف و سرعت پایین اینترنت و بیگانگی معلمان و دانش آموزان با این روش تدریس و تحصیل و به طور کلی تغییر سیستم آموزشی، مشکلات و نگرانی های متعددی را برای معلمان، دانش آموزان و بخصوص والدین به وجود آورده که همگی داریم به صورت کاملا ملموس طعم تلخ آن را می چشیم. ادامه روند تعطیلی کسب‌وکارها، بیکاری و تبعات حاصل از آن فقر و تضعیف سفره‌های مردم  را در پی داشته است. دولت باید هر چه زودتر راه حلی برای اعطای کمک‌های مالی، وام و تسهیلات برای اقشار آسیب‌دیده پیدا کند. قرنطینه و رعایت فاصله اجتماعی در روزها و ماههای آینده در صورت تداوم این شرایط،  ابتلا به افسردگی، اضطراب و استرس را افزایش خواهد داد بنابراین برای حفظ سلامت روحی و روانی شهروندان و پیشگیری از بروز و گسترش آسیب‌های روانی باید برنامه ریزی مناسبی  داشت تا بار روانی و آسیب‌های روحی مردم کم شود. تغییر سبک زندگی  نباید موجب کاهش تاب آوری و افزایش اضطراب و استرس شود و این نیازمند فراگیری مهارت‌هایی است. فراگیری مهارت چگونه در خانه بودن، چگونه زیستن پس از مهار کرونا، حفظ روابط عاطفی و انسانی از راه دور، کسب مهارت امید، کسب مهارت برنامه‌ریزی، مطالعه، لذت بردن از کنار هم بودن همگی نیازمند آموزش و تمرین است. همه‌گیری کرونا و خانه‌نشینی افراد،  باید گفت‌وگو، تعامل و مدارا در خانواده‌ها را بالا ببرد.با وجود بحران های اجتماعی که کورونا ایجاد کرده است و با وجود اینکه کرونا، فرهنگ مراودات و تعاملات اجتماعی را تغییرداده است اما این نکته را نیز نباید از نظر دور داشت که این ویروس، منجر به افزایش چشمگیر بهداشت عمومی شده ومیانگین مطالعه مردم را افزایش داده است. باید یاد بگیریم چگونه هم در شرایط عادی زندگی کرده و هم سلامت خود را در برابر این ویروس حفظ کنیم.