سالها پیش برای یکی از دروس ارشد معماری پروژه مصاحبه داشتیم  با یک معمار موفق، من به دلیل ارادتی که سالها نسبت به کارهای معماری مهندس نیازی داشتم باهاشون تماس گرفتم و ازشون درخواست وقت ملاقات کردم. قرار ملاقات در محل کارشون داخل کارخانه بود دفتری نسبتا کوچک اما شیک و تمیز که نشون میداد با سلیقه طراحی و اجرا شده بود، بر خلاف حالت جدی که معمولا روی چهره شون بود تا فهمیدن که درباره هنر و معماری قراره حرف بزنیم استقبال گرمی کردن و بسیار با محبت و حرارت شروع به گفتگو کردیم.اما وقتی رسیدیم به سوالی که درباره طراحی یادمان آرامگاه مختومقلی فراغی، حالت سکوت و غم به خودشون گرفتن و گفتن که آن اثر را متعلق به خودشون نمیدانند، علت را که جویا شدم  دلیل آن را اجرای ضعیف پیمانکار و عجله مسئولین وقت و اجرا نشدن جزییات و تزیینات طراحی شده روی بدنه سازه یادمان عنوان کردند و معتقد بودند که اگر طرح درست و کامل اجرا میشد بسیار زیباتر از آنچه امروز وجود دارد میشد. و باز غرق در فکر و سکوت شدند من اما در همان حال که با چای و شیرینی پذیرایی میشدم در دلم میگفتم استاد نیازی تمام ترکمن صحرا از شرق تا غرب به همین طرح اجرا شده حتی اگر هم ناقص افتخار میکنیم مثل همان حس غروری که دور میدان آزادی تهران وقتی روی دیوار نگاره ها عکس یادمان مختومقلی را کنار یادمان حافظ و سعدی و خیام دیدم.افتخار میکردم در کنار مردی هستم که سالهاست قداست هنر معماری را از کاغذ بازی ها و دلال بازی های پروانه شهرداری و نظام مهندسی محفوظ داشته.یاد تابستان سال 79 که در شهرداری کارآموز بودم و مدیریت مدرن و دیسیبلین مثال زدنی ایشان با ایده هایی که برای گنبد بسیار بزرگ بود، یاد محله مان خالدنبی که در زمان شهرداری ایشان اولین خدمات شهری را به خود دید و بعد از ایشان کوچکترین رشدی از نظر خدمات شهری به خود ندید که ندید که ندید.در راه برگشت و تا به امروز هرجا اثر معماری از مهندس نیازی می بینم ارادتم به این هنرمند و مدیر و کارآفرین بیشتر و اعتقادم به اینکه او مردیست برای تمام فصول...