■ شمیم شاه‌دادی. پایه نهم

شهرآورد نود و چهارم 

از اولین شهرآورد پایتخت که در فروردین سال ۱۳۴۷، برگزار شد و با نتیجه‌ بدون گل، به پایان رسید؛ ۵۲ سال می‌گذرد و طی این سال ها، پرسپولیس و استقلال ۹۴ بار به مصاف هم رفتند. بازی های پرسپولیس و استقلال، این دو تیم؛ که همیشه رقیب سنتی هم هستند، از حساس ترین بازی های ایران تلقی می‌شود. پرگل ترین بازی دربی هم، بر می‌گردد به شهریور  سال ۱۳۵۲ که پرسپولیس دروازه تیم استقلال را، شش بار به لرزه درآورد. این دو تیم، برای نود و چهارمین بار؛ طوری به مصاف هم رفتند که پرسپولیس، از فینال آسیا برگشته بود و با ۵ تساوی و دو برد، به این مسابقه راه یافت و استقلال با ۳ تساوی، ۵ برد و یک باخت. در ثانیه ‌های ابتدایی دربی نود و چهارم، که هنوز بازیکنان دو تیم در شرایط مسابقه قرار نگرفته بودند، در ثانیه ۶۸ بازی، بازیکنان استقلال موفق به زدن گل اول این مسابقه شدند. در این شرایط، نظر فوتبالی ها و غیر فوتبالی ها متفاوت بود. فوتبالی ها می گفتند: هنوز ۸۹ دقیقه از بازی باقی مانده و بازی جذابی پیش رو خواهد بود و پرسپولیس به فکر جبران می‌افتد. اما غیر فوتبالی ها می گفتند: استقلال متکی بر یک گل خود می شود و پرسپولیس روحیه اش را از دست داده و از این پس بازی کسل کننده‌ای را خواهیم دید. تصور فوتبالی‌ها، درست از آب درآمد؛ چرا که فوتبال را نمی‌توان پیش‌بینی کرد و هر چیزی در این مستطیل سبز ممکن است و این نکته را هواداران فوتبالی به خوبی می‌دانند. نیمه اول، استقلال پیروز وارد رختکن شد؛ اما در نیمه دوم پرسپولیس، قوی تر از نیمه اول جنگید؛ چون در شرایطی بود که فقط برد برایش مثمر ثمر بود. همین تلاش و جنگندگی مردان سرخ، سبب شد که در نیمه دوم پرسپولیس گل برتری را هم به ثمر برساند و تا پایان وقت قانونی مسابقه، با دو گل زده پیروز میدان باشد. اما در وقت اضافه‌ی نیمه دوم، دروازه سنگربان پرسپولیس برای بار دیگر باز شد و بازی با تساوی ۲_۲ به پایان رسید. در سه بازی گذشته، بازی سرخابی ها با نتیجه ۲-۲ به پایان رسید. این مسابقه خارج از فوتبال بودنش، درس زندگی داشت. اینکه مثل این دو تیم، نا امید نشده و بدانیم پس از باخت هم می‌توان نتیجه را جابجا کرد. فقط کافی است نا امید نشده و دوباره و چندباره بجنگیم، برای چیزی که می خواهیم به دستش آوریم، یعنی پیروزی!