■  حسین ضمیری

 

کِتَلیا رو زیمین مِفتَم و مِنویسم بارات

چِقَذِه خوشم مِیاد از ادبیاتِ کارات

پِلتِه یِ دانشِ مَردم به قِلَم نِگاریته

بَل بَلِ شعورشان به این زُماتِ کاریته

یَک چی رو ذهنِ همه قُرتِلِه کرده، مِدانی

دَمِ چَک ترین چیزا  رِه رو لبامان، مُخوانی

مُچکُلی که چی بشه؟ حرف حسابت چی چیه؟

تو کُتابات چی داری؟ اسمِ کُتابت چی چیه؟

وَختی کاغذ رِه دارن تُقس مُکُنَن،کجا مِری؟

یا پولِ خِبَرنگاراته مِدَن، کجا مِری؟

یَک سِری جِلَب بارا مطالبت  خَف مُکُنَن

مِنویسَن ایراداشه، معلومه که کَف مُکُنَن

یَک سِری باد و بُرود دارن و با قُچار مُچار

هَی به تو سِخ مِزِنَن، دَم نَزِنی از کار و بار

تو فقط نقد کسی رِه تویِ روزنامت نَزن

نقد آدمای نقطه نقطه نقطه مخصوصا

تویی که هر چی سُقُلمِت بِزِنَن ، جیک نِداری

تویی که تو دفترت، یَک گاز پیک نیک نِداری

عاقِبَت اَنقُرُ و مَنقُرِت تو دادگا رِه بِوین

پاپُلو باشی مِگَن شُوپَرَکی،برو بشین

دِگِه روزنامه واسِه سِمیشکه لازم نِمِشِه

یا اَگِه بِشِه، دِگِه سِمیشکه لازم نِمِشِه

این وَرقها، واسه فاطی دِگِه تُمّان نِمِشِه

با همین مطلبا، گرگان دِگِه گرگان نِمِشِه

دارتُکُل شو، توی افکارِ همه بُکوب بُکوب

اَشوری به پا نکن، به جنگ خوبِ خوبِ خوب

بِنِویس غُورابچیا بِزار بِتَرسَن از قِلَم

تو شِپَندِه تِ  بِزَن، خُنُک بِشه دلت، دلم

بِنِویس تِلَّپاسِه اخلاقه داره مِشنَوین؟

بِنِویس این خِبَرایِ داغه داره مِشنَوین؟

بِنِویس بِیدَقِ ایرانه هنوزم رو هوا

مَلِّه هامان همه داغانه هنوزم بُخُدا

مِثِ زَنگیجه زِدَن ، درد داره، حرفاته بِزَن

نُوتِرینگ از قِلَمِت بِزار بیگیره مرد و زن

عاقِبَت هَپِل هَپُوها رِه تو رِخشَن مُکُنی

پَستوهایِ ذهنِشان رِه  تویی روشن مُکُنی

تویی که روزنامه داری، بِنِویس از بد و خُب 

بِنِویس از بَدیِ اخلاقِ هر چی قُد و دُب

بِنِویس جامعه روشن شِه آمُختِه تر بِشَن

واسه روزه های نَفسِ شان بِرَن سحر بِشَن

بوگو مردم بِدانن اُوسانِه گو کیه، کُجاس؟

بوگو صُب تا نامُشان صاحابِشان فقط خُداس

بوگو مَشتی، آشِ کشک خالِهِ خِبَرنِگار

بوگو مظلوم، پُرِ آه و نالِهِ خِبَرنِگار

دِگِه روزنامه نِداریم همه اینترنتی اَن

فتوکُپی همین، بِزار که مَردم بِدانَن

بِنِویس تا که بارات بِنویسم از روزنامه چی

آینه جان مِنویسم از غم، خیسم از روزنامه چی

تقدیم به روزنامه نگاران صادق و سالم

 

کِتَلی= یک پهلو

زیمین= زمین

پِلته= فتیله

قِلم نگاری= نوشتن،نگارش

بَل بَل = تلالو

زُمات= پماد دست ساز و خانگی

قُرتِله= ورم کرده

دَمِ چَک= جلوی دست، نزدیک

مُچکُلی= کندو کاو میکنی.فضولی 

وَختی= وقتی

تُقس= تقسیم

جِلَب= بدجنس

خَف= کمین

باد و بُرود= غرور کاذب

قُچارمُچار= فشار آوردن

سِخ= سیخ

سُقُلمِه=نوعی مشت زدن با انگشت میانی

اَنقُر و مَنقُر= بازجویی کردن

پاپُلو= پروانه

شُوپَرک= خفاش

سِمیشکه= تخمه آفتابگردان

تُمان= شلوار

دارتُکُل = دارکوب

اَشوری= روضه خوانی زنانه

غُورابچی= دروغگو

شِپَنده= سیلی،کشیده

تِلَپاس= صدای مهیب افتادن چیزی

بِیدَق= پرچم

مَلِّه= محله

مِثِ= مثل، شبیه

زَنگیجه زِدن= برخورد آرنج دست با جسم سختی

نوتِرینگ=جوانه

هَپِل هَپو=  آدم ساده 

رِخشَن= سرگرم کردن

پَستو= انباری کوچک

قُد و دُب= مغرور و خودرای

آمُختِه= آموزش دیده

بوگو= بگو

اُوسانه= افسانه

نامُشان یا ناماشان= غروب