مرضیه قاسمعلی_هنر قدمتی به درازای تاریخ دارد. شاید از آغازین روزهای برقراری حیات در کره ی خاکی اولین کشفیات انسان ها، از هنرمندی آنها نشأت می گرفت. سنگ نگاره ها، نوشتن متن های ساده روی پوست، حتی کشف آتش همه ی اینها خودنمایی هنر است. هنر شاخه‌ های متعددی دارد، از جمله هنرهای دستی و سوزن دوزی که پرچمدار هنرهای دستی است و گاه دست های ظریف زنان به هنر هویت بخشیده است. در پیِ هنر ناخودآگاه هنرمند هم به دنبالش می آید. مثل زهرا منوچهری که با ۵۳ سال سن در هنر سوزن دوزی صاحب برند است و حرفی برای گفتن دارد. در ادامه گفتگوی جذاب مان را از زبان خودش می خوانید.

وی می گوید: من به صورت حرفه‌ای و به عنوان شغل این کار را به مدت ۲۳سال است که انجام می دهم. ابتدا از خانه شروع کردم و بعد از فوت همسر و ازدواج دخترم، کارگاه تولیدی ام را در شهر نوکنده و با مجوزی که از میراث فرهنگی بندرگز گرفته بودم، راه اندازی کردم. وی ادامه داد:  هنر اصلی من، سوزن دوزی سنتی است، یعنی هر کاری که با نخ و سوزن انجام شود و تمام هنرهای دستی ایرانی و خصوصاً بومی گلستان، از جمله کارهایی است که انجام دادم. سوزن دوزی برای روتختی ،کوسن ،رومیزی و.... بوده است و حتی کار روی لباس هم انجام داده ام.این کار آفرین نمونه ی استان در ادامه افزود: الان در کارگاهم 20 نفر مشغول به کار هستند.ما در کارگاه در کنار سوزن دوزی، قلاب بافی و دومیل بافی هم انجام می دهیم . در مدت این ۴سال پنج نفر را بیمه کرده‌ام و سه نفر دیگر نیز به بیمه شدگان اضافه می‌شوند. منوچهری گفت: قبل از شیوع کرونا در نمایشگاه های بین المللی یا جشنواره اقوام به صورت حضوری کارها را به فروش می رساندیم، اما اکنون بیشتر به صورت مجازی انجام می دهیم. سفارشات هم همیشه زیاد بوده، البته توسط تبلیغاتی که از سوی دوستان و در شبکه های مجازی، انجام می‌شد. تا زمانی که در منزل کار می‌کردم هزینه ی مکان را نمی دادم. اما بعد از اینکه تصمیم به ساخت کارگاه گرفتم نیاز مالی پیدا کردم  و برای این کار از کمیته ی امداد کمک گرفتم. با اینکه مبلغ کم بود، اما با همان وام پنج میلیونی شروع کردم. دو میلیون به صاحبخانه دادم و با بقیه کارم را شروع کردم و هر بار با پیشرفت کارم نیاز داشتم کارگاهم را هم بزرگ تر کنم. این کارشناس هنری اذعان داشت: هنگامی که در نمایشگاه محلی بندرگز که شرکت کردم، فرمانداری بندرگز به من گفت: در سامانه ی کارا ، ثبت نام کنم و وام بگیرم. ۱۵۰ میلیون به من وام دادند. البته گرفتن تسهیلات به این راحتی نبود، اما بالاخره به نتیجه ی مطلوب رسیدم. وی همچنین گفت: اولین بار کارم را برای فروش به گنبد فرستادم و بعد به استان های همجوار.  دوتا از کارهایم را هم به عنوان سوغاتی از ایران به آمریکا بردند. تهیه ی مواد اولیه هزینه ی بسیار بالایی دارد و متاسفانه بانک هم سرمایه ی در گردش مرا نپذیرفت که تمدید کند. بعد از آن دستم بسیار خالی شد. اکنون در کارگاهم تعداد ۲۰ نفر ، مشغول به کار هستند که به زودی بیست و سه نفر می شوند و تمام این افراد احتیاج به مواد اولیه دارند که با وجود این مشکلات، به سختی روی پای خود ایستاده ایم. بیشترین مشکلات ما هم ندادن تسهیلات است. البته ناگفته نماند خیلی از من حمایت کردند، اما برای وسعت کار، افزایش نیروی کار، اشتغال زایی بیشتر و لوازم مورد نیاز به موجودی بیشتری نیاز داریم. متاسفانه  مکانی که داریم استیجاری است و هر بار به دلایل مختلف جایمان را عوض می کنیم و این تغییر مکان آسیب بزرگی به کار می زند. البته رئیس میراث فرهنگی بندرگز جناب خواجوی و بخشدار نوکنده جناب شربتی، به من قول دادند که به زودی جای ثابتی را برایم مهیا خواهند کرد. زهرا منوچهری ادامه داد: دو سال قبل  در جشنواره ی " مُهر اصالت " که هم  کشوری است و هم بین المللی دو نمونه کار ارائه دادم که هر دو  نشان ملی دریافت کرد. به نام " انار خاتون" و " گلستان "که به صورت رومیزی انجام داده بودم و قرار بود که برای ثبت یونسکو برود، اما به خاطر شیوع کرونا ، فعلا انجام نشده است. وی در پایان گفت: از میراث فرهنگی پروانه ی کارگاهی گرفتم و برای آموزش هم مدرک فنی حرفه ای دارم. خوشبختانه مدتی است که قرار است برندمان به نام برند نار تی تی ثبت شود.

و نکته ی پایانی موفقیت، یعنی قوی شدن. قوی شدن یکی از زیباترین  مقوله های زندگی است. آن هم در این زمانه ای که ضعف و بی ارادگی از در و دیوار دنیا می بارد. خاصه اگر زن باشی در همه ی ابعاد زندگی باید خود را قوی کنی. زنان قوی ارزش خود را می دانند و مهمتر از آن میدانند  چه چیزی شایسته ی آنان است.