سوال) پسر 9 ساله‌ام به‌شدت به پول علاقه دارد و پول‌هایش را برای خود و به‌ویژه دیگران خرج نمی‌کند. می‌ترسم روحیه خساست در او ایجاد شود. آیا راهی برای تعدیل او هست؟

جواب: علاقه کودکان به پول تا حدی طبیعی است. اما اگر از حد طبیعی خارج و غیرعادی شود، باید جلوی آن را گرفت. پول‌پرستی ویژگی خوبی نیست. علل چنین روحیه‌ای مسائل ذیل است:

۱. الگوهای نامطلوب: اگر بین نزدیکان یا دوستان و همسالان الگویی دارد که دارای چنین مشکلی است، باید نقش الگوی او را با کم‌رنگ کردن ارتباط فرزند با وی کاهش دهید.

۲. پیام‌های دنیاطلبی والدین: ناله فراوان والدین از سختی زندگی، آرزوهای بلند، نگاه‌های حسرت آمیز آنان به داشته‌های دیگران، تعریف از دارایی‌های مردم، گشودن دست نیاز به سوی دیگران و… این پیام را به فرزند می‌دهد که پول حلال همه مشکلات است و او را به‌تدریج به سوی پول‌پرستی می‌کشاند.

۳. سخت‌گیری در دادن پول توجیبی: سخت‌گیری در دادن پول تو جیبی او را حریص‌تر می‌کند. پس در این مسئله بر او سخت نگیرید. پول توجیبی کودک نباید پاداشی برای رفتار خوب او یا حق‌الزحمه‌ای برای کارهای روزانه‌اش باشد. از پول تو جیبی برای واداشتن کودک به اطاعت استفاده نکنید و در صورت استفاده کردن از روش محرومیت، او را از پول توجیبی محروم نکنید. 

۴. تشویق‌های صرفاً مادی والدین: اگر برای رشد او از تشویق‌های صرفاً مادی (به‌ویژه پول) استفاده می‌کنید، آن را کاهش دهید. استفاده از انواع دیگر تشویق این روحیه او را تعدیل می‌کند. 

۵. توجه و بازخورد دیگران: گاهی این روحیه از طرف والدین و دیگران، با توجه کردن زیادی به این رفتار کودک و تحسین‌های کلامی افزایش می‌یابد.

چند توصیه:

او را تشویق کنید قسمتی از پول تو جیبی‌اش را برای خودش و قسمتی را برای دوست صمیمی‌اش خرج کند. خرج پول تو جیبی برای خودش، خساست را از بین می‌برد و خرج برای دوستش، روحیه سخاوت را در او تقویت می‌کند.

صدقه‌های خود را از طریق او به مستمندان برسانید. 

خوب است مقداری پول برای مخارج ابتدایی منزل (خرید نان، ماست، سبزی و…) در اختیارش قرار دهید تا با آن خرید کند. با توجه به این‌که پول‌های خودش نیست، راحت‌تر خرج می‌کند.

با بیان نرم و برخوردی مناسب، درباره‌ی آثار و برکات صدقه دادن یا امور عام‌المنفعه و هدیه دادن و کمک‌های مالی به دیگران برایش توضیح دهید و برای این امر از روایات دینی استفاده کنید.

رسول گرامی اسلام می‌فرماید: 

خداوند یاری‌دهنده بنده است تا زمانی‌که بنده یاری‌رسان برادر خود باشد.