■با مسوولیت سردبیر

وقت گرانبهاترین سرمایه ی زندگی است که خداوند بزرگ در اختیار آدمیان نهاده است. فرصتها چونان ابر شتابان در گذرند و تباه کردن و ضایع کردن  فرصت عمر، انسان را پشیمان و حسرت زده خواهد کرد و آدمی که وقتش را بیهوده می گذراند خود را سرانجام ملامت خواهد کرد. دیل کارنگی در کتاب راز کامیابی می نویسد: لازم نیست برای نیل به کامیابی حتما فرصت هایی برای خود بیافرینیم. کافی است همین که فرصتی به دست آمد آن را تشخیص دهیم و از آن استفاده کنیم.

عزیز الدین نسفی از عرفای برجسته ی قرن هفتم هجری درباره استفاده از فرصت ها چنین می نویسد:

«ای درویش! حیات را به غنیمت دار و صحت را به غنیمت دار و جوانی به غنیمت دار و جمعیت و فراغت را به غنیمت دار و یاران موافق را و دوستان مشفق را به غنیمت دار که هر یکی نعمتی عظیم اند و مردم از این نعمت ها غافل اند و هر که نعمت نشناسد از آن نعمت برخورداری نیابد و این نعمت ها هیچ بقا و ثبات ندارند، اگر در نیابی خواهند گذشت و چون بگذرد، هر چند پشیمانی خوری، سود ندارد. امروز که داری، به غنیمت دار.از مهم ترین عواملی که موجب تضییع و از دست رفتن وقت و اسراف در عمر گرانمایه است پرداختن به کارها و سخنان بیهوده و بی ثمر است. 

اموری که آن را در اخلاق اسلامی لایعنی می خوانند. 

پیامبر مکرم اسلام میفرماید: 

اعظمُ الناس قدراً مَن تَرک ما لایَعنیه

به این معنی که ارجمندترین مردم کسی است که کارهای بی فایده را ترک کند. 

بنابراین پرهیز از سخنان بیهوده و بی ثمر نیز مانع اتلاف وقت ارزشمند می شود و خداوند که می فرماید: خلق الانسان و علمه البیان  نعمت بزرگ سخن گفتن را به انسان بخشیده است تا از آن به بهترین شیوه در راه تکامل و بالندگی  بهره ببرد.  کسانی که سرمایه ی گرانبهای عمر را از دست می دهند و در برابر آن چیزی به دست نمی آورند همیشه خود را ملامت می کنند و دچار اندوه می شوند. 

شیخ بهایی می گوید: 

وقت غنیمت شمار 

ورنه چو فرصت نماند 

ناله که را داشت سود 

آه کی آمد به کار