وقتی پنجره را باز میکنم .خورشیدی را میبینم که پشت ابرها پنهان شده ،قطره های ابریشم روی گلبرگهای گل می نشیند .ابری را میبینم که گریه میکند گریه هایی ک مثل باران هستند کم کم قطره های باران روی سرو صورتم میریزند در خیابان روب رو پیرمردی را دیدم ک ماسک بر چهره دارد و عصا زنان ب انتهای خیابان میرود

این روزها نمیشود چهره کسی را تشخیص داد.

چون بیماری کرونا مانند باد سیاهی در کوچه های ایران می وزد

کرونا با قدرتش، چراغهایی را خاموش کرد و زنگ های بدی را ب صدا در آورد. خدایا آرزو دارم این روزها مرمانی نباشند ک از سر فقر نتوانند ماسک و دستکش بخرند .و در کوچه های ایران جنازه هایی نباشد که  در اثر کرونا میمیرند

به امید طلوع خورشیدی خندان .

■ کسرا کیا

دوازده ساله کلاس شش