هرات یکی از بزرگترین ولایت‌های افغانستان و با کشور ایران و ترکمنستان هم‌مرزاست. این شهر زیبا در دوره تیموریان، پایتخت ایران بود و در دوره صفویان، مرکز خراسان و یکی از گهواره‌های تمدنی تاریخ پربار خراسان.تاریخ سیاسی و اجتماعی هرات سرشار از فراز و نشیب و پر از تحجر، تعصب و تجاوزات خارجی است در واقع دل مردمان این شهر کاسه ی خون است و این مردمان نجیب و فرهیخته که ما با ایشان بسیار احساس قرابت داریم هیچ گاه روی آرامش را به خود ندیده اند و همواره دست طمع اشغالگری و گذرگاه جهان گشای ویرانگری بوده است. طالبان غدار، تا امروز ولایت های بسیاری از سرزمین پهناور افغانستان را به اشغال خود درآورده است آن روز که فراه، بادغیس، غور، هلمند، قندهار، سمنگان، تخار، بدخشان و قندوز را گرفتند دلمان لرزید اما با سقوط هرات گویا دوباره تکه ای از ما را جدا کردند. اما اوضاع برای زنان افغان به مراتب سخت تر و صعب تر است. مطابق گزارش مرکز زنان، ‌صلح و امنیت دانشگاه جورج تاون، افغانستان پس از یمن و سوریه، بدترین کشور جهان برای زنان است. زنان افغانستان سخت کار می‌کنند و همواره از حقوق اولیه خود محروم بوده اند بعد از سقوط طالبان در سال ۲۰۰۱، زنان با حقوق مدنی خود آشنا شدند و امید تازه ای یافتند. حقوق بشر، آزادی بیان، آزادی مطبوعات و حقوق زنان از مسایلی بود که بعد از دوران سیاه حکومت طالبان امکان طرح بحث و مطالبه قرار گرفت. امروز اما زنان افغان از قدرت گرفتن این تندروان مذهبی، سخت هراسانند، بازگشت طالبان برای زنان افغان یعنی برگشت دوباره آنان به کنج خانه ها یعنی ممنوعیت کار و تحصیل برای زنان و این توحش همراه با نا امنی و بردگی جنسی، کابوس این روزهای دخترکان و زنان افغان است. انتظار از جامعه‌ی رسانه‌ ای ایران این است که درکنار دولت و مردم افغانستان بایستند، صدای مردمان دردکشیده و صلح ندیده ی افغانستان را به جامعه جهانی برسانند و اجازه ندهند تا دستاوردهای بیست ساله افغانستان از میان برود و حکومت سیاه این تیره دلان متعصب خشک مغز در نطفه خفه شود.