■ محمد جواد مکتبی

دو هفته ی گذشته تماشای مسابقات کشتی قهرمانی جهان در  نروژ احساس دوگانه حسرت و غرور را در ما گلستانی ها بوجود  آورد. پیروزی های ارزشمند کشتی گیران کشورمان احساس غرور و شکوه و در کنار آن فقدان وجود کشتی گیری از گلستان حسرت بر دلمان نشاند. برای جوانان و میانسالان گلستانی اسمهایی مانند رمضان خدر، سوخته سرایی، علی محمد مومنی، عیسی و موسی مومنی و در کنار آنها اویس ملاح و داوود قنبری و کشتی گیرانی از این دست یادآور غرور و تلاش ورزشکارانی بوده اند که با کمترین امکانات و با تکیه بر عزم وهمت خود توانسته بودند نام این منطقه را در المپیک و عرصه های دیگر بلند آوازه کنند و در روزگار خود صاحب ارج و قرب نیز بودند. اما شوربختانه باید گفت: از آن تلاش ها و برنامه ریزی ها و قهرمانی ها دیگر خاطره ای نیز بر جای نمانده است، زیرا مردم این روزها کمتر نام این قهرمانان را شنیده اند و از آنها خاطره دارند، آنها فراموش شده اند و مردمان نیز به زندگی خود مشغولند.

شاید مسابقات قهرمانی جهان و المپیک تلنگری باشد بر خواب سنگینی که در این سالها بخش های زیادی از ورزش ما را بخود فرو برده است و ضرورت بیداری از این رخوت را به ما یاد آوری می کند. توجه به این نکته پر اهمیت که در سال هایی نه چندان دور سالن های کشتی و مسابقات کشتی مملو از تماشاگر بود و مردم با شور و علاقه فرزندان خود را در مسیر پهلوانی تشویق می کردند به ما یادآور می شود که باید کمر همت را بست و با برنامه ریزی در مدتی تعریف شده به کشتی نیز در کنار بسکتبال و والیبال اهتمام کرد با این امید که آب رفته به جوی بازگردد. اصلاح فرایندها، اولویتها، سیاستگزاریها و مجموعه ای از عوامل که باعث شده است ورزش از زندگی روزمره مردم کنار گذاشته شود باید مد نظر باشد و در این میان باید بر سرمایه گذاری و تشویق ورزشکاران اهتمام جدی داشت تا اندک اندک روح ورزش و نشاط بعد از کرونا به جامعه بر گردد و دوباره سالن های ورزشی ما پر از طنین دلنواز و روحبخش تشویق  تماشاچیان شود تا بلکه از این رهگذر، کشتی نیز رمقی دوباره پیدا کند.