■ با مسوولیت سردبیر

زبان مادری بخشی از هویت ما است حتی اگر با زادگاه خود فرسنگ ها فاصله داشته باشیم وظیفه داریم که آن را حفظ کرده و به نسل آینده منتقل کنیم.

زبان‎ مادری مجموعه ای از باورها، سنت‎ها، اسطوره‎ها و تاریخ یک قوم یا ملت را در خود دارد و اگر قادر به حفظ آن نباشیم و یا اگر اهمیت صیانت از آن را ندانیم  میراث ماندگار و ارزشمند فرهنگ و دانش بومی به تدریج از بین خواهد رفت.امروز متاسفانه پدران و مادران اصراری به آموزش زبان و گویش مادری به فرزندان خود ندارند و از سوی دیگر تمایل به  یادگیری هم در نسل جدید کم رنگ است.اغلب مادران امروزی از همان ابتدای تولد نوزاد با زبان فارسی با کودک تکلم می کنند در حالی که این کار درست نیست و باید در کنار زبان فارسی، زبان مادری را به فرزندان خود آموخت.این مساله به خصوص در استان گلستان که اقوام مختلف وجود دارند و هر یک از این اقوام از زادگاه اجدادی خود فاصله دارند به خوبی ملموس و مشهود است. متولیان فرهنگی استان نیز برای پاسداشت زبان مادری برنامه‌ریزی مدونی ندارند و برای پاسداشت و حفاظت از گویش ها و زبان های اقوام ساکن در استان تلاشی نمی کنند در حالی که می توان گفت  فراموش شدن زبان مادری هر قوم، فرهنگ ،هویت و سنت های آن قوم را از یاد خواهد برد.

درست است که آموزش رسمی در مدارس باید با زبان و خط فارسی باشد اما  آموزش زبان‌های مادری در کنار زبان فارسی تکلیفی است که آموزش و پرورش دارد وباید به آن توجه کند.بنابراین هر شهروند گلستانی با هر قوم، ملیت و مذهبی که در هر جای این استان زندگی می‌کند اگر نتواند به زبان مادری خود بخواند و بنویسد نخواهد توانست سنت های زبانی و فرهنگی خود را منتقل کند و این خسران بزرگی است که در آینده تبعات آن دامنگیر خواهد شد. به یاد داشته باشیم که اگر زبان یک قوم و ملت از بین برود تمام فرهنگ و آثار فرهنگی آنها متزلزل خواهد شد.گذشته از اینها هر گونه تلاشی برای ترویج و اشاعه زبان مادری، تفاهم، مدارا و گفتگو در سایه صلح و دوستی را بیشتر خواهد کرد.