ایرانیان کهن مردمانی شاد بوده اند و شاد می زیستند ، نشانه های بسیاری بر این ادعا در اسناد تاریخی ثبت شده است از جمله این اسناد ،نامگذاری روزها و ماهها بوده است .

 سنت ایرانیان اینگونه بود که  هر گاه نام روز با نام ماه تلاقی می شد آن روز را جشن می گرفتند و به پایکوبی می پرداختند ، توضیح آنکه ایرانیان برای هر ماه نام خاص خود را داشته و دارند فروردین ، اردیبهشت ، خرداد ،.... در کنار این نامها برای هر روز نیز نام خاصی انتخاب کرده بودند مثلا سومین روز ماه اردیبهشت را  به نام روز اردیبهشت نام گذاشته بودند و هنگامی که در اردیبهشت ماه به روز سوم می رسیدند ،آن روز را طبق رسم به جشن می پرداختند ،یا خردادگان که همزمان با روز خرداد یعنی ششم خرداد ماه برگزار می شد .

 بر همین منوال روز سیزدهم  ماه تیر که نام تیر را برخود داشت  را به جشن تیرگان می پرداختند و بر این رویه دوازده جشن سنتی را در طول سال به پایکوبی می پرداختند .

 فردا برای ما ایرانیان بر اساس تاریخ اجدادمان روز نهم آذرماه است که به نام روز آذر نام گذاری شده است و جشن آذر گان در آن برگزار می شده است .

 دانایی درباره سنتهای خوب گذشته ی هر ملتی و بهره بردن در آنها در مسیر زندگی بهتر، نشانه ی خردمندی  هر جامعه ای است ،باید به لایه هایی از تاریخ که در دنیای پر تلاطم امروز می توانند به گسترش نشاط و شادابی در جامعه امان یاری رسانند برگردیم و از آنها بهره ببریم و با استفاده از کهن الگوهای موفق سنتهای خود، آینده را بسازیم . 

پر واضح است که در طول سالهای گذشته نتوانسته ایم الگویی معیار برای زیست در جامعه اسلامی ایران طراحی نماییم و این البته وظایف صاحبان اندیشه ، دانشگاهیان و حوزه های علمیه بوده و هست تا الگویی معیار برای نشاط شهروندان را ارایه دهند و جشن های دوازده گانه ایرانیان باستان می تواند در این باره بعنوان یک روش مورد توجه قرار بگیرد .