■ با مسوولیت سر دبیر

شانزدهم آذر ماه ،روز دانشجو است ، اگر چه آنچه در این سالها در باره این روز بر سر زبانهاست با خاطرات دکتر عای اکبر سیاسی رییس انتخابی و دوازده ساله ی وقت دانشگاه تهران نمی خواند و ایشان واقعه را اصولا غیر سیاسی می داند اما به هر روی امروز ، روز دانشجوست وجدای از این دوسال کرونایی ، دانشجو در جامعه ی ما دست کم تا دو دهه ی پیش نماد روشنفکری و پیش تازی در اموربوده است، اما واقعیت آن است که به دلایل مختلف از جمله بالا بودن هزینه های فعالیت سیاسی و اجتماعی و برخوردهای گوناگون و پر هزینه با دانشجویان ، این نهاد تاثیر گذار و هشدار دهنده مدتهاست از کارآمدی و وکارایی افتاده است و دیگر روز دانشجو چندان چنگی به دل نمی زند ،شاید نزول  سطح علمی دانشگاهها و فراگیر شدن آموزش عالی ، امکان پیشرو بودن را از دانشجویان گرفته باشد اما به هر دلیل دیگراز آن فروغ و روشنایی سالهای پیش چیزی بر جای نمانده است و این در حالی است که تاکیدات مختلفی مانند راه اندازی  کرسی های آزاد اندیشی و گسترش فعالیت سیاسی در دانشگاهها از سوی حاکمیت  انجام شده است اما آن چنان که می بینیم هیچ تغییری در سیاست ها و برنامه ها در رفتار با دانشجویان  بوجود نیامده  است  ، به این خاطر چندان سخت نیست بدانیم تا زمانی که در برروی پاشنه پیشین می چرخد و اجازه گفت و شنود را در دانشگاهها به بندها و تبصره های مختلف وابسته می کند نباید از هیچ دانشجویی انتطار حضورجدی در فعالیتهای اجتماعی و سیاسی داشت ، طرفه آنکه باید پرسید  چنانچه دانشجویان در محیط کوچک آموزشی  دانشگاه ،زندگی مدنی را نیاموزند کجا باید بیاموزند ، آنگاه وقتی وارد اجتماع می شوند باید با هزینه هایی به مراتب سنگین تر این آموزشها را ببینند  ، مساله ای که تنها باید با بازنگری در قوانین و اعطای آزادی به نهادهای دانشجویی در دانشگاهها محقق شود .