فاطمه سراوانی

امروز در استان گلستان زیر ساخت های توسعه ای وجود ندارد. بیکاری و فقر موجب شده جوانان روستایی زمین های کشاورزی را رها کرده و به شهرهای بزرگتر و یا مرکز استان مهاجرت کنند. افزایش آسیب های اجتماعی و بالارفتن نزاع ها و خشونت در استان نشان می دهد مشکلات معیشتی آستانه ی صبر و تحمل مردم را پایین آورده و شرایط روحی و روانی بغرنجی را موجب شده که اگر امروز از آن به طرق مختلف پیشگیری نکنیم فردا دیرخواهد بود. نکته ی بسیار مهم در این خصوص این است که انکار و عدم پذیرش وجود ناهنجاری ها و کمبودها از سوی مسوولین نه تنها کمکی به حل مشکل نخواهد کرد بلکه آتشی است در زیر خاکستر که روزی دامنگیر ما و نسل بعدی خواهد شد.

در ابتدای استقرار مجلس یازدهم و هم اکنون با روی کار آمدن دولت سیزدهم که متفق القول بر محرومیت زدایی و توجه به مناطق کم برخوردار و محروم تاکید دارند انتظار از نمایندگان استان در مجلس شورای اسلامی پیگیری مجدانه برای تامین اعتبار بیشتر برای به خصوص مناطق محروم استان است.

برخی از روستاهای استان حتی از کمترین امکانات همچون آب آشامیدنی سالم و بهداشتی و راه محروم اند. تا زمانی که نتوانیم برای مشکلات زیر ساختی  وعمرانی این روستاها از جمله آب، راه، آموزش و بهداشت اقدامی عملی انجام دهیم کاری از پیش نبرده ایم و بنابراین سخن از توسعه در چنین شرایطی خواب و خیال خواهد بود. اگر نتوانیم کشاورز روستایی را در چرخه ی تولید استان به صورت فعال نگه داریم او برای تامین معیشت خود ناگزیر به مهاجرت به شهرها خواهد بود.

پس با حمایت از روستاییان و افراد کم برخوردار هم آمار آسیب های اجتماعی کاهش خواهد یافت و هم چرخ های توسعه خواهد چرخید.از سوی دیگر اگر چه مشکلات مديريتی موجود در بخش دولتی و بخش خصوصی استان را می توان از موانع جدی توسعه نيافتگی استان قلمداد کرد. اما بيماری عقب ماندگی استان بيش از آنکه به جناح يا گروه خاصی مرتبط باشد بيشتر ريشه در بسترهای اجتماعی حاکم بر پهنه مديريتی استان دارد.

بنابراین برای اینکه گلستان مسافر قطار توسعه باشد نباید از توجه جدی به حل مشکلات مديريتی استان و ايجاد تعامل ميان بخش دولتی، بخش خصوصی، مديران، بخش دانشگاهی و تحقیقات و... غفلت کند.