■  با مسوولیت سردبیر

ششم اسفند ماه سالروز تولد شاعر بزرگ معاصر هوشنگ ابتهاج(سایه )در 1306 بود، اگر بگوییم ابتهاج یکی از بزرگترین شاعرانی که با خوش یمنی در عصر او زندگی می کنیم سخنی به گزاف نگفته ایم. شاعر غزلهای حافظانه و سراینده کلماتی که در نغزی تن به تنه ی غزلهای استاد سخن سعدی می زند و در نرمی و روانی مخاطب را مسحور می کند که:

نشود فاش کسی آنچه میان من و توست

تا اشارات نظر نامه رسان من و توست

گوش کن با لب خاموش سخن می گویم

پاسخم ده به نگاهی که زبان من و توست و...... و یا توان او در شعر نیمایی است که می گوید:

بسترم

 صدف خالی یک تنهایی است

 و تو چون مروارید گردن آویز کسان دگری

و یا شعر معروف و زیبای ارغوان که رستاخیزی از کلمات را به نمایش گذاشته است و خواننده را مسحور می کند.اما از منظری دیگر سایه خدمات بسیاری نیز به موسیقی ایرانی کرده است ترانه ی ای ایران سرای امید و دهها سال تلاش او در تولید موسیقی فاخر ایران زمین مساله ای نیست که بتوان آن را نادیده گرفت و به آن توجه نداشت.سرمایه های ارزشمندی مانند سایه یک سرمایه ملی گران قیمتند که باید قدر آنها را شناخت و به آنها برای عرضه میدان داد. هر چند دنیای امروز به گونه ای رقم خورده است که هر شهروند می تواند صدای خود را به همگان برساند اما بر دولتمردان و مسوولان است که قدر این سرمایه ها را بدانند و تلاش خود را در راه معرفی این بزرگان به انجام برسانند.راستی آیا بی راه است از مدیران صدا و سیما بپرسیم چرا درباره بزرگان ایران زمین فیلمی نمی سازید؟ سایه و اخوان و شفیعی کدکنی پیشکش ، چرا به  بزرگانی مانند مولانا و سعدی و حافظ و حکیم فردوسی بی اعتنایید؟ آیا ایرانیان جز این سرمایه های عظیم انسانی فناوری دیگری دارند که به آن بنازند؟کلام آخر آنکه آن چنان که هگل میگوید ملتی که از سرمایه چند هزار ساله ی خود بهره نبرد ملتی فقیر است ما نیز باید بکوشیم قدردان بزرگانمان باشیم و آنها را ارج بگذاریم و الا فقیر خواهیم بود و فقیر خواهیم ماند.