آغازین روزهای  ازدیبهشت ماه جلالی که به تعبیر استاد سخن بلبلان بر منابر درختان می خوانند روزهایی است که هر خواننده و بیننده ی دانایی را بیاد نوشته ها و آثار گرانقدر جناب سعدی می اندازد ،تلفیق با شکوه فرم و معنا در کلام جناب سعدی آنقدر عمیق و قدرتمند است که سحر سخن را می توان با تمام جان لمس کرد ،طیبات خوشرنگش که باغ ریاحین است و عالم همانند آن کم دیده یا ندیده است ، ایجاز و نکته دانی استوار که با ماه آسمان برابری می نماید و چنان استاد سخن خود اقرار دارد

با روی تو ماه آسمان را

امکان برابری ندیدم

نهایت اعجاز را در کلام بکار می برد و چه نگامی که می خواهد حاکمی را نصیحت کند به بهترین زبان ممکن تیغ  از نیام بر می کشد که :

بر آن باش تا هر چه نیت کنی

نظر در صلاح رعیت کنی

بدو نیک مردم چو می بگذرند

 همان به که نامت به نیکی برند

و آنگاه هشدار میدهد  

 ریاست به دست کسانی خطاست

که از دستشان دستها بر دعاست

 این همان سعدی است که هنگامه نثرچه محشری از ایجاز بر چا می کند ، وقتی که در جدال با مدعی می فرماید :ابر آذارند و نمی بارند و چشمه ی آفتابند و بر کس نمی تابندبر مرکب استطاعت سوارانند و نمی رانند قدمی بهر خداننهند و درمی بی من و اذی ندهند  ، مالی به مشقت فراهم آرند و به خست نگه دارند وبه حسرت بگذارند و........اوج فصاحت و بلاغت در کلام را به نمایش می گذارد که تا زبان فارسی بر بام جهان هست  مانندی نخواهد داشت. از آنسو بوستان سترگش که جهان مطلوب خود را به مخاطبان یاد آوری میکند ، جهانی عاری از خشونت و مملو از تسامح و مدارا و می فرماید :

محال است اگر تیغ بر سر خورم

 که دندان به پای سگ اندر برم 

 و در کنار آن به ما یاداوری می کند که ارزش انسان بودن به خدمت او به دیگران است و می فرماید :

اگر نفع کس در نهاد تو نیست

چنین جوهر و سنگ خارا یکیست ،او ادب و اخلاق را فضیلت می داند و دادگستری و عدالت را ارزش و می فرماید :

 از آن بهره ورتر در آفاق نیست

  که در ملکرانی به انصاف زیست

دیگر گلستان بزرگش که تلفیقی از اخلاق و ادب و قدرت کلام است و حکایتهایی که هر یک راه زندگی را به انسانها می آموزاند نشانگر بی بدیلی استاد سخن حضرت سعدی است . ودر نهایت آنسان که خود مقر است هرکس به زمان خویشتن بود /من سعدی آخرالزمانم

 امید که ایرانیان خردمند سعدی را بر چشم گذارند و کلامش را آویزه گوش کنند و نام او را بزرگ دارند .