■  با مسوولیت سردبیر

استاد محمد علی اسلامی ندوشن در کانادا درگذشت ،همین خبر چند کلمه ای کافیست که ناخود آگاه احساس تلخ غربت را در وجود خواننده بنشاند ، مجموعه ای از نقیض ها (پارادوکس ها) که می توان در همین چند کلمه به تماشا نشست و سوگوارانه بر آنها گریست . او که سالها از شاهنامه بزرگ حکیم توس و رستم و اسفندیار و رستم و سهراب برای ما روایت کرده بود، او که برای ما از تهمینه و فرنگیس و رودابه گفته بود و به همه  ی ما توصیه می کرد شاهنامه بخوانید تا ریشه های  ایران را خوب بشناسید  اینک در سرزمینی بدور از خاک مقدسی که به آن عشق می ورزید به خاک رفته است .

 اسلامی ندوشن که  یک ایران شناس و وطن پرست بزرگ بودهمانند رضا براهنی و ایرج پزشکزاد  در غربت به خاک سپرده شد و باید گفت شوربختانه همین اتفاق در انتظار هوشنگ ابتهاج ، دکتر استعلامی و بسیاری از نخبگان غربت نشین ایرانی دیگر که هر یک ریشه های عمیق فرهنگی ایران محسوب می شوند نیز هست  و این در حالی است که فقدان آنها در روزگار حیاتشان نیز برای جامعه ی ایرانی یک ضایعه  ی بزرگ بوده است .

برای نویسندگان ،پژوهشگران و علاقمندان به بزرگانی مانند فردوسی و حافظ و سعدی و مولانا چنین اتفاقاتی بسیار تلخ و دردناک است  زیرا  جامعه ایرانی برای تربیت  نسل نو آمده ای  که از طلوع صبح تا پاسی از شب سر در گریبان گوشی همراه خود  دارد  و تمام اندیشه ها و دیدگاهها را با دقت بررسی می کنند  نیازمند سایه سار درختان کهنسالی است که صداقت ، دانایی و توانایی  خود را به تاریخ و مردم ایران اثبات کرده اند تا از رهگذر هم نشینی با آنها بهره ها ببرد در حالی که در هنگام حیات شان نیز ما از وجود آنها بی بهره بودیم و اینک در مرگشان نیز همان قصه تکرار می شود.به نظر می رسد یکی از بنیادی ترین  راههای فتح قله های اعتلا و بزرگی اصلاح سیاستهایی است که باعث غربت نشینی بزرگان فرهنگ و هنر این دیار شده است تا در کنار آنها نسلی نو و فرهیخته تربیت شود و جامعه ی ایرانی از تندباد حادثه سربلند بدر آید. سربلندی این آب و خاک خواسته همه ی خردمندان ایران زمین است .