■  مهندس نوروز علی حسن عباسی

کشاورزی توام با دامداری پیشه تاریخی دامداران و کشاورزان ایرانی است.با توجه به شرایط جغرافیائی و اقلیمی ایران روش کشت دیم غلات (گندم، جو ) پائیزه سابقه تاریخی دارد و دامداری سنتی کشور نیز بیشتر به صورت کوچ روی بین قشلاق و ییلاق و بالعکس جریان دارد. انحراف در اجرای این دو روش باعث شده است تا کشاورزی و دامپروری دچار آسیب جدی شوند و متعاقب آن اقدامات مخرب به شرح زیر صورت می پذیرد.

۱ - برای تولید بیشتر محصولات زراعی بجای انتخاب بذور مناسب، انجام به موقع و صحیح عملیات پس از کاشت نظیر خاکورزی زیستی، کود دهی و مبارزه با علف های هرز، سطح زیر کشت را با تجاوز به عرصه های ملی افزایش می دهند. در حقیقت کیفیت را فدای کمیت می کنند.

۲ - به دلیل عدم تخصیص به موقع نهاده های کشاورزی و دامی و تسهیلات به موقع، کشاورزان با حساب سود و زیان مقطعی، از مزارع خود به عنوان چراگاه استفاده می کنند.

۳ - به دلیل عدم توجیه کشاورزان به اصول و روش کشاورزی زیستی، استفاده مداوم از ماشین آلات کشاورزی، شخم های عمیق، کود دهی غیر اصولی و استفاده از سموم و علف کش های غیر استاندارد، باعث ضعیف و فشرده شدن خاک، تشدید فرسایش، کاهش راندمان و کیفیت محصول می شود.

۴ - به دلائلی چون کاهش درآمد، سختی کار، محرومیت های اجتماعی، مصیبت هائی چون تغییر کاربری، فروش یا رها کردن مزرعه، بیکاری، بیماری و اعتیاد و در مقابل جاذبه های کاذب زندگی شهری باعث مهاجرت کشاورزان و دامداران زحمتکش و مولد و تبدیل آنها به قشرهای آسیب پذیر، محروم، حاشیه نشین و مصرف کننده می کند.

■ عضو بازنشسته هیات علمی دانشگاه