■  با مسوولیت سردبیر

بیش از دو دهه است آخرین روزهای اردیبهشت همیشه برای اهالی گلستان یاد آور خاطره ی تلخ پرواز بی بازگشت یاک چهل و آسمانی شدن تمام نمایندگان گلستان است.با به خاک نشستن یاک 40 بیش از 400 سال تجربه مفید مدیریتی و نزدیک به بیست مدیر شایسته و عالی رتبه که  برای هر یک از آنها میلیون ها دلار هزینه شده بود و می شد از آنها به عنوان سرمایه ملی  نام برد از دست رفتند .سرمایه هایی که باید برای بازتولیدشان دهه های متوالی تلاش کرد تا شاید یکی مثل قندهاری یا گل یا ..... را دوباره به باروری رساند و از آنها بهره برد و آنگاه به هر دلیل غیر قابل توجیهی در اوج شکفتن و خدمت رسانی آنها را از دست داد و ملتی را عزادار کرد و پشت دست کوبید که کاش و کاشکی و اگر و ...

البته برای ما که در مدار توسعه نیافتگی سیر می کنیم و سالیانه نزدیک به بیست هزار نفر را در جاده ها از دست می دهیم شاید چندان عجیب نباشد  اما  اتفاقا همین نقطه افتراق بین جامعه ی مدرن و جامعه ی توسعه نیافته را نشان می دهد و آن  اصل اساسی توجه و احترام برای منابع انسانی ارزشمندی است که لابد و باید برای پرورش هر یک از آنها میلیون ها دلار هزینه کرد و در وقت خود از آنها بهره برد امرمهمی که ما با بی توجهی از آن غافلیم و به راحتی سرمایه های خود را می سوزانیم.باری یاک 40 برای گلستان نماد فرصت سوزی است ، فرصتی بنام خدمت و تلاش برای ارتقا گلستان که شوربختانه در جنگل های خرچنگ به گل نشست وباعث عقب افتادگی سالهای متمادی گلستان از چرخه ی توسعه شد .لطمه ای که شهروندان و دلسوزان از همه ی اقوام و شهرها و روستاهای استان  داغ آن را پس از دو دهه همچنان احساس می کنند ونتوانسته اند هم چنان انسانهایی مانند قندهاری ، هزارجریبی، گل، طیار،کوهساری ، حسینی ،صادقی و هلاکو  را در وجود خود پرورش دهند .قدر منابع ارزشمند  انسانی خود را بدانیم