سردبیر_ دو سالی می شود که با هدف حمایت از مستاجران، تمدید خودکار قراردادهای اجاره و تعیین سقف برای اجاره ‌بها تصویب و اجرایی شد اقدامی که چندان توجهی به آن نشد و مالکان و مستاجران همچنان راه خود را رفتند.
قرار بود دولت برای سال ۱۴۰۱ درخصوص تعیین سقف مجاز برای افزایش اجاره بهای مسکن تصمیم بگیرد و البته بنا بر این بود که نرخ گذاری انجام شده و سیاست نرخ‌گذاری برای اجاره بها به کنترل قیمت‌ها در بازار اجاره منجر شود که نه تنها این اتفاق نیفتاد بلکه وخامت بیشتری یافت به طوری که امروز پس از جراحی اقتصادی انجام شده توسط دولت، کنترل بازار اجاره سخت و سخت تر شده است.
اگرچه دولت سعی کرد در زمان اپیدمی ویروس کرونا برای حمایت از مستاجران، مصوبات و قوانینی  در خصوص قراردادهای اجاره، پرداخت وام ودیعه مسکن و تعیین حدنصاب افزایش سالیانه وضع کند اما هیچ کدام نتیجه ای به نفع مستاجران در پی نداشت و باری از دوش خانه به دوشان برنداشت.
سیاست تعیین حدنصاب برای افزایش اجاره بها هم حاصلی در بر نداشت بنابراین با اینکه گفته شد قراردادهای اجاره تا سه ماه بعد از اعلام رسمی اتمام پایان کرونا قابل اجرا خواهد بود و با اینکه مقرر شد هر کسی که اجاره‌اش تمام شده باشد با درصدی که اعلام خواهد شد مجددا اجاره‌ نامه خود را تمدید کند و نیازی به اسباب‌کشی نیست و مالکان نمی‌توانند مستاجران را جواب کنند اما اغلب مالکان صدای دولتی ها را نشنیدند وبر طبق راه و روش سابق عمل کردند و البته بازار دلالان هم همچنان گرم بود و بر این آتش می دمید.
امروز با اینکه ویروس کرونا فروکش کرده دولت سیاست کم نتیجه ی تعیین حدنصاب برای قراردادهای اجاره را  ادامه می‌دهد و تصمیم دیگری اتخاذ نشده، سیاستی که تغییری در وضعیت بحرانی بازار اجاره نداشته است.
در هر حال با تو جه به ناتوانی دولت در کنترل تورم ، بازار اجاره نیازمند مدیریت است.بازار اجاره نشینی باید متولی خاص داشته باشد که ندارد.

تعداد قابل توجهی اجاره نشین در این شرایط سخت اقتصادی  دچار مشکل اند.
اصلاح نظام یارانه‌ای، فشارمضاعفی را بر مستاجران وارد می کند مسوولان نسبت به افزایش نابرابر، نامتعارف و بدون استدلال درست افزایش اجاره ‌بها سکوت نکنند.
متولیان به طور دقیق و بدون اغماض بنگاه‌های معاملات ملکی را کنترل کنند تا سودای تعیین نرخ اجاره ‌بها را برای دریافت سود بیشتر در سر نپرورانند. بسیاری از مردم از آنجا که توان پرداخت اجاره بها را ندارند از شهر به حاشیه‌های شهرها و از حاشیه‌ شهرها به مناطق دورتر کوچ کرده اند. آسیب‌های اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و روانی این اتفاق کم نیست.