■  با مسوولیت سردبیر

یکی از بنیادی ترین اصولی که همه متفکران اندیشه سیاسی به حکمرانان گوشزد کرده اند و ژان ژاک روسو در قرارداد اجتماعی به آن تاکید فراوان کرده است، رضایت عمومی شهروندان است. در این باره باید گفت: رضایت  عمومی لزوما  به عملکرد خوب یا بد یا رفتار اخلاقی و یا غیراخلاقی و یا هر چیزی شبیه اینها در حکمرانی  بر نمی گردد. منظور آن است که شهروندان باید در کلان و یا حتی در فروع، از عملکرد حکمرانان و ساختار حکمرانی رضایت داشته باشند.  برای مثال ممکن است در کشوری، مردم در تنگدستی و فاقه زندگی کنند ولی مردم از حاکمان خود منتهای رضایت مندی را داشته باشند و ممکن است در جامعه ای، مردم در رفاه و آسایش زندگی کنند و شهروندان از حاکمان و مدیران خود رضایت نداشته باشند.  بنابراین  مساله تنها در رفاه و آسایش وحتی زندگی اخلاقی و معنوی خلاصه نمی شود.  احساس رضایتمندی با مجموعه ای از عوامل به وجود می آید و با مجموعه ای از عوامل از دست می رود، اما در هر صورت  رضایت عامه شهروندان همواره یک اصل اساسی در حکمرانی است.  نگاهی به تاریخ جهان به ما یاد آوری می کند که همه ی حاکمان کوشیده اند مبتنی بر رضایت عمومی برنامه های خود را به پیش ببرند و متوجه اهمیت این اصل بوده اند، اگر چه در دمکراسی، انتخابات، پایانی بر  فقدان رضایت شهروندان از یک دولت یا رییس جمهور است اما در همان نظام های مردم سالار نیز بشدت بر توجه به رضایت عمومی تاکید می شود، زیرا اقتضای در قدرت ماندن بدست آوردن رضایت عمومی است.امروز نیز در جامعه ایران ما،  دولتها همواره به دنبال ارتقا زندگی شهروندان بوده و هستند، اما این نیت خوب و حتی روش درست برای رسیدن به هدف، باید و لزوما با رضایت عمومی شهروندان همراه باشد. اگر شهروندان از عملکرد دولتی رضایت نداشته باشند، اعتماد عمومی از دست خواهد رفت و کار بسیار پیچیده خواهد شد. گرانی افسار گسیخته، بشارت به گرانی های بیشتر در سال آتی، تورم کمر شکن، اقتصاد راکد و... به شدت رضایت عمومی را  متزلزل کرده است. بر این اساس شایسته است، تصمیمات بر اساس رضایت شهروندان گرفته شود تا کار از دست نرود.