■  با مسوولیت سردبیر

برخی از روزان و شبان هستند که انسانها را به خود مشغول می کنند. انسانها در این روزها و شبها سر به جیب تامل فرو می برند و به احوال خود می اندیشند. از کجا آمده ام، آمدنم بهر چه بود ؟به کجا خواهم رفت و برای چه آمده ام و اینک که هستم چه باید بکنم تا  خدا ی ناکرده هنگامه رفتن حسرت روزهای مانده بر جانم ننشیند. این روزها و شبها ایامی هستند که می توانند برای انسانها تلنگری برای بازگشت به خویشتن باشند. دوباره خوانی متن زندگی، بازخوانی آنچه رفته است و تامل در آنچه فراروی ماست، اندیشیدن به آنچه باید باشد و نیست و تلاش درراه رسیدن به آنچه که باید به آن می رسیدیم و نرسیدیم. محرم و ایام سوگواری امام آزادگان حسین (ع) از این منظر ماه اندیشه و تامل های طولانی است. ماه دقت  به خویشتن و ماه سکوت و فرو رفتن در خویش است، ماه نجواهای تنهایی با آسمان و سفر کردن به ژرفای وجود خویش در دل شبهاست. محرم ماه سوگ است اما  این سوگ از جنس ناله های عامیانه نیست، نیازی به شیون ندارد، نوحه گر نمی خواهد، عزادار طلب نمی کند، محصول این  سوگ افسردگی و نا امیدی نیست، سوگی است از جنس معرفت،  عزایی است برخاسته از دانایی و شعور، داغی است که بندهای استبداد را می سوزاند و  عشق و آزادگی می رویاند. بیاییم این محرم حسین(ع) را در وجودمان بازخوانی کنیم و خود  را با معیارهای او بسنجینم.  بیاییم رفتارهایمان را با روش های آن امام سنجه کنیم. حسین و آزادی، حسین و عدالت، حسین و انسانیت، حسین و عشق، حسین و عقلانیت  و حسین و .... همه اینها میزان هایی برای قیاس رفتارهای ما با امام خواهد بود. صاحب این میزان تنها وجدان ماست  و محکمه اش تنها در وجود ما تشکیل می شود. خود پسندی را کنار بگذاریم و خود را محاکمه کنیم و در انتها اگر به این نتیجه رسیدیم که در سویه حسینی تاریخ  نایستاده ایم، تا وقت هست روش خود را اصلاح کنیم و به حسین مظلوم  فرزند پیامبر خدا (ص)ظلم مکرر نکنیم که عالم در محضر رب العالمین است.