مهران قجری_  خشکسالی های چند سال اخیر،  عشایر استان را با مشکلات بسیار جدی روبرو کرده است. دیگر از مراتع سرسبز سال های نه چندان دور خبری نیست.  عشایر  صبور و کم توقع ما دارند با سیلی صورت خود را سرخ نگه می دارند. این مردمان شریف و قانع برای پرورش دام هایشان به مراتع وابسته اند.آنها یا مجبورند علوفه ی دام هایشان را از مراتع تامین کنند و یا علوفه را به قیمت های گزاف بخرند؛ اما این روزها متاسفانه عشایر به دلیل عدم توان در تامین علوفه مجبور به فروش دام‌های خود شده‌اند و در این میان دلالان با توجه به شرایط پیش آمده از فرصت سو استفاده کرده، وارد بازار شده‌اند و دام عشایر را با قیمت بسیار پایینی می خرند. پیش از آنکه کمی بارش، منابع و ذخایر آبی کوچ نشینان را محدود کند، مشکلات عشایر کمتر بود اما در سالهای اخیر در فواصل طولانی با تانکر آبرسانی می شوند و میزان آبی که دریافت می کنند، کفاف شان را نمی دهد. آب  حداقل امکان مورد نیاز زندگی است و انصاف نیست برای آب نیز در مضیقه باشند.مشکل دیگر جامعه عشایری استان  از نظر بهداشتی و خدمات پزشکی است،  هیچ شرکت خدمات درمانی از جامعه عشایری حمایت بیمه‌ای نمی‌کند، درست است عشایر بیمه سلامت شده اند اما کمتر جایی طرف قرارداد است.حالا به تمام این مشکلات اینها را هم اضافه کنید. سهمیه آرد عشایر کم است، خانوار های عشایری اغلب پر جمعیت اند و با این وضعیت مجبورند برای گذران زندگی کیسه‌های آرد را آزاد بخرند.

مدارس عشایری هم که دیگر یک داستانی است پر آب چشم!!

 مدارس عشایری نه زیرانداز دارند نه زیلو و نه تابلو، لوازم التحریر و ....که دیگر پیشکش.

از یاد نبریم اینها همان کسانی هستند که  در آغازین روزهای انقلاب، ذخایر کشور نامیده شدند، ذخایر کشور را حفظ کنید، سامان دهید و دلجویی کنید پیش از آنکه عطای ییلاق و قشلاق را به لقایش ببخشند و یکجانشین شوند.