■  با مسوولیت سردبیر

چهارم شهریور ماه روز کارمند است. شهروندان شریفی که در قراردادی دو جانبه با دولت، به استخدام در می آیند و در ازای این قرارداد، ملزم به خدمت به شهروندان تا پایان دوره تعهد می باشند و این در حالی است که اکنون سال هاست دولت ها قرارداد خود که تامین معیشت  کارمندان خود است را به صورت یک جانبه نقض کرده و می کنند و به این خاطر معیشت کارکنان دولت که وابسته به تعهد دولت بوده به تنگنا افتاده است. نا گفته پیداست ساختار دولت در ایران بیش از حد متورم شده است، ساختار رانتینه دولت و وابستگی شدید آن به پول نفت و در کنار آن افزایش  طول و عرض بدنه دولت بخاطر وجود منبعی به نام نفت باعث شده است در شصت سال گذشته برنامه های توسعه در ایران  به همراه دولتها و کارکنان آنها به نفت آغشته شده اند و کارآمدی افتاده اند. این آغشتگی به منبع ارزشمند نفت باعث شده است در درازمدت  باعث فرار دولتها از خصوصی شدن و در نهایت شکست برنامه های توسعه در ایران بوده است. امروزه اگر می بینیم زندگی کارکنان شریف دولت در حوزه اقتصاد نابسامان است و دولتها نمی توانند هیچ کار ارزشمندی برای ارتقای زندگی آنها انجام دهند. دقیقا ریشه در دولتی بودن تمام ساختار قدرت در ایران دارد و تا زمانی که ساختارها بر مبنای بهره وری و پاسخگویی  قدرت اصلاح نشود، برای کارکنان زحمت کش دولت در بر همین مبنا خواهد چرخید  و نمی توان امیدی به اصلاح معیشت آنها داشت؛ ضمن آنکه اتفاقاتی مانند تحریم و تنش در روابط خارجی نیز در سالهای اخیر مزید بر علت شده است و باید برای آن نیز چاره ای اندیشید. علاوه بر اینها باید اذعان کرد در همین ساختار رانتینه و آلوده و با همین تحریم و...  نیز می توان با گسترش نهادهای مدنی و راه اندازی نهادهای صنفی  کارکنان شرایط را به سمت اصلاح حداقلی  و پاسخگویی  کارگزاران پیش برد و جلوی نا امیدی و افسردگی کارکنان دولت را گرفت. انتظار اصلاح ساختار دولت در کوتاه مدت با شناختی که ما از قدرت در ایران داریم،  چندان منطقی به نظر نمی آید اما انتظار اصلاح  حداقلی کارگزاران و مدیران میانی تنها با راه اندازی نهادهای مدنی میسر است تا در آینده کارکنان دولت روزهای بهتری را تجربه نمایند.