■  با مسوولیت سردبیر

 حدود  یک دهه پیش، شورای شهر گرگان بیستم شهریور را روز گرگان اعلام کرد. چند سالی نیز در بیستم شهریور مراسم های مختلفی برای این روز گرفته می شد، در کنار این اعلام  نقدهایی نیز بر آن وارد بود و گاه و بی گاه نیز این نقدها  در مطبوعات نیز منتشر می شد که نمونه هایی از آنها در گلشن مهر نیز منتشر شده است، اما کمی بعدتر حرف و حدیث هایی دیگر طرح شد و کار به شورای فرهنگ عمومی و نهادهای استانی کشیده شد. سپس مسوولیت آن به دانشگاه گلستان واگذارشد تا کار گروهی برای طرح علمی این بحث سامان دهد. در این میان بخشی از منتقدین روز 5 آذر را به افکار عمومی پیشنهاد میدادند و معتقد بودند که این روز بخاطر اتفاقاتی که در پیروزی انقلاب در آن افتاده است، روز شایسته تری برای نامگذاری است  و این حکایت تا به امروز ادامه دارد.

اما نکته ای که باید به آن پرداخت، روح تمامیت خواه و غیر منعطفی است که در وجود ما شکل گرفته است. این تمامیت خواهی باعث شده است با سرعت غیر قابل باوری هر پدیده ای که شایسته همگرایی و دوستی است را به عاملی برای اختلاف و فرقه گرایی مبدل کنیم و وقتی توان حرفه ای را در خود رو به کاستی دیدیم، به سرعت از مقدسات  و سنتها و هر چیزی که امکان آن را داریم، سوء استفاده کنیم تا رقیب را به خاک بنشانیم.   به نظر می آید نام گذاری روز گرگان که بالقوه می تواند روزی برای دوستی و مودت همه شهروندان گرگانی باشد نیز اسیر همین تنگ نظریها و تمامیت خواهی ها شده است در حالی که می توان با طرح بحث و گفت و گو و شنیدن نظرات مختلف موافق و مخالف یک روز را انتخاب کرد تا هم منتقدان به آن رضایت دهند و هم مبتکران آن را بپسندند. فرصت های دوستی را به راحتی به محلی برای عقده گشایی و گروکشی تبدیل می کنیم و انتطار داریم هر روزمان بهتر از روز پیش باشد. امری که قطعا خواب و خیالی بیش نبوده ونیست. به فرمایش امام علی (ع) بازگردیم که فرموده اند: الفرصه تمر المر السحاب  فانتهزوافرص الخیر  فرصت ها مانند ابرها گذراست، پس فرصتهای نیکو را دریابید و با گفت و گو و استفاده از دیدگاههای نخبگان و صاحب دانش دشمنی ها را به دوستی مبدل کنید که وقت تنگ است.