با مسوولیت سردبیر

این روزها سالروز عملیات بزرگ کربلای 5 در شرق بصره و رشادتهای رزمندگان دلاور ما در جبهه های نبرد است. در این عملیات بزرگ که در نوزدهم دی ماه و پانزده روز پس از ناکامی  کشورمان در عملیات  کربلای چهار آغاز شد، رزمندگان دلاور پیروزی های بزرگی را در یک عملیات طولانی بدست آوردند. گردان های مسلم بن عقیل و حمزه سید الشهدا از  لشگر 25 کربلای آن دوران که بیشتر از فرزندان شرق مازندران در آن حضور داشتند  و با فرماندهی مرتضی قربانی هدایت می شد نیز حضوری پررنگ و مستمر در این عملیات داشتند. یادآاوری آن روزها برای همه رزمندگان دوران درس های بسیاری دارد، شهادت انسان های برجسته ای مانند محمد حسن غفاری، مهدی شمسی، احمد رحیمی ثابت، غلامرضا نوده شریفی و ... که هر یک در زندگی خود دارای شان و جایگاه والایی در اجتماع بودند بدون شک برای جامعه ما ضایعه ی بزرگی بود. اما امروز باید از خود بپرسیم نسبت ما با شجاعتها، شهامتها و از خود گذشتگی های رزمندگان و شهیدان این آب و خاک چیست؟   آیا شهیدان، آزادگان، جانبازان و همه بازماندگان آن روزهای سخت به عنوان صاحبان اصلی انقلاب از آنچه در این سالها بر کشورشان گذشته است و از نتیجه سیاستها و برنامه ریزی ها و مدیریت ها رضایت دارند؟ آیا  روح آنها از زندگی ایرانیان در سی و چند سال پس از شهادت شان در آرامش است ؟ آیا خون آنها به بار نشسته است؟ اگر آری که چه بهتر و اگر رضایت ندارند چرا و چه کسانی باید پاسخگو باشند؟

اینها سوالاتی  است که همه کسانی که دل در گروی سربلندی ایران اسلامی دارند باید مداوم از خود بپرسند و در پی پاسخی درخور برای آن باشند. امروز شهیدان رفته اند و میراث گرانقدر آنها که انقلاب اسلامی مبتنی بر استقلال آزادی و جمهوری اسلامی بود باید ارجمند بماند. آزادی به مفهوم آزادی حق انتخاب شهروندان، استقلال از قدرتهای خارجی و جمهوریت به معنای آنکه در جامعه ی اسلامی میزان در همه حال  رای شهروندان است باید معیار باشد.

کاش به اصول اولیه انقلاب و ارزشهای  نانوشته دفاع مقدس بر می گشتیم تا با  بزرگواری و کرامت می توانستیم آن چنان که خواسته شهیدان بود جامعه را تمشیت کنیم. در آن صورت نه نیازی به تحقیر بزرگان داشتیم نه به یکدیگر توهین می کردیم. دست یکدیگر را می فشردیم و از خطاهای یکدیگر در می گذشتیم. آری دوستی و گذشت و دلجویی همیشه راه بهتری برای زندگی است که اکنون نایاب شده است.