با مسوولیت سردبیر

یکی از شعارهای  پر شکوه انقلاب اسلامی  که این روزها در آستانه سالگرد آن هستیم، آزادی بود  که در شعار  راهبردی استقلال آزادی و جمهوری اسلامی متجلی شده  است. در این باره باید گفت استفاده از این چهار کلمه بسیار پر اهمیت در یک ساختار معنایی نشانگر آن است که بنیانگزاران انقلاب و انقلابیون اولیه به همراهی امام راحل (ره)گویا بسیار متوجه جایگاه همه این واژگان در فرایند شکل گیری نظام بعدی بوده اند و این کلمات بصورت اتفاقی در کنار هم جمع نشده اند، نمونه آن نیز تاکید امام بر واژه جمهوری به جای حکومت بود و این در حالی بود که  میدانیم هر واژه ای را امام می پذیرفت،  همگان با جان و دل قبول می کردند. بنابر این آزادی یکی از بنیانهای اصلی انقلاب اسلامی ملت ایران در ۱۳۵۷ بوده است که امام راحل نیز موید آن بوده اند. اما در طول این سالها همواره به بهانه های مختلف این ستون استوار مدنیت و بالندگی محدود و معدود شده است و هر بار کوشیده شده است تا آن را نادیده بینگارند. در دوران مسوولیت جناب هاشمی رفسنجانی به بهانه سازندگی، در دوران اصلاحات با تهمت اینکه آزادی به معنای ولنگاری و ترویج فساد است و بعد در دوران روسای جمهور بعدی این اصل اساسی خواست تاریخی مردم بر طاقچه نسیان نهادند  و سپس  با تغییر نسل و مدیرانی که  گویا دیگر جایی هم برای این مطالبه تاریخی نماند.  اما آزادی به مفهوم آزادی حق انتخاب شهروندان، آزادی به معنی حق شهروندان در نقد اصحاب قدرت، آزادی به معنای گفت و شنود و حضور همه اندیشه ها در رسانه های عمومی شبیه آنچه که در ابتدای انقلاب در سیمای ملی به انجام می رسید  و آزادی به معنای حق عزل و نصب حاکمان از سوی ملت  همواره مورد پذیرش عقل سلیم و متون مقدس بوده و خواهد بود.  اینک در این روزهای ارزشمند که سالگرد پیروزی اقتدار ملت ایران بر استبداد سلطنتی است باید به اصول اولیه انقلاب بازگردیم و در این مفاهیم غور کنیم و به آن بیندیشیم  که آزادی حق خدادای است و نمی توان آن را نادیده گرفت .باید با اصلاح روش ها و برنامه ها راه را برای حضور اراده ملت در همه عرصه ها فراهم کرد و به بهانه های مختلف قیم شهروندان عاقل و آگاه نشد زیرا آن چنان که امام خمینی تاکید کرده بود،  ملت نیازمند قیم نیست.