با مسوولیت سردبیر

  انتخابات مجلس شورای اسلامی و خبرگان رهبری کمی بیش از دو ماه دیگر برگزار می شود  و این در حالی است که آنچه در فضای عمومی کشور و استان نمی بینیم شور و شوق انتخاباتی است. در این باره باید گفت اگر چه ممکن است در برخی شهرستانهای گلستان شور و شوقی به چشم آید اما آن بیش از آنکه نشانه توسعه سیاسی باشد، علامت رقابتهای قومی و فامیلی و داستانهایی از این دست است. نکته دیگر آنکه همواره آمار شرکت کنندگان در گلستان به جهت ترکیب جمعیتی و قومی بیش از آمار متوسط شرکت کنندگان در کشور بوده است و شاید دقیق تر آن باشد که بگوییم گلستان همواره در میان چند استان برتر شرکت کننده در انتخابات ها بوده است،   اما به روی ضرورت گسترش مشارکت شهروندان مساله ای نیست که بتوان آن را نادیده گرفت. یاس عمومی ناشی از فشارهای اقتصادی و رکود سالهای طولانی که در پی خود، بیکاری و فقر روز افزون را دامن زده است، از اصلی ترین عوامل خمودگی فضای انتخاباتی است، اما نکته مهمتر در افزایش مشارکت در این دوره گویا فقدان سیاست مشخص وزارت کشور و به تبع آن استانداری هاست، زیرا وقتی همه چیز بوی ناامیدی می دهد بر مسوولان و متولیان است که با سیاستگذاری و برنامه ریزی فضا را به نفع امید و آینده نگری تغییر داده و با مدیریت افکار عمومی، توان و اقتدار خود را در اصلاح وضع موجود نشان دهند اما آنچه از تایید صلاحیت های هیات های اجرایی بر آمد، مبتنی بر  رفتاری مشارکت جویانه نبود و نتیجه تایید و رد صلاحیت ها هیچ پیام تشویق آمیزی برای  شهروندان و نامزدهای انتخاباتی نداشت، علاوه بر این فقدان ارتباط بین حوزه های سیاسی، اجتماعی و فرهنگی  مدیریت گلستان با نخبگان و متنفذان است. عدم ارتباط و گفت و گو بین بدنه مدیریتی و نخبگان شهرستان ها و استان در دو ماه مانده به انتخابات، نشانه هر چه باشد، پیام دلگرم کننده ای برای جامعه نیازمند به مشارکت ندارد. برگزاری جلسات گفت و گو، نقد، ارتباط مستمر با رسانه ها و نخبگان صاحب صلاحیت و آوردن آنها به عرصه عمومی گام آغاز است که هنوز برداشته نشده است.