با مسوولیت سردبیر

امروز روز فرخنده ولادت حضرت فاطمه (س) روز زن و روز مادر است. مادران در هر دوره ای علاوه بر مادری و محبت بی بدیل و رسیدگی به احوال فرزندان، همواره نقش های دیگری هم بر عهده داشته اند. گاه نماد ایستادگی، گاه نماد تربیت  و گاه نماد مظلومیت وگاه .... بوده اند و عجیب است که مادران همیشه و همواره توانسته اند همه این نقش ها را در خود خلاصه کنند. در دوران هشت ساله جنگ، مادران ایران نماد ایستادگی بودند و همواره پشتوانه ای برای خانواده. در کنار این نقش ها، باید بخاطر داشته باشیم مادرانی که علاوه بر مادری برای فرزندان خود برای دیگران نیز مادری کرده اند و دست محبت آنها بر سر فرزندان این آب و خاک بوده است. آنها معلمانی بوده اند که روح بزرگشان توان تربیت دهها انسان را در طول تاریخ داشته است. توران میرهادی و زنده یاد تازه گذشته  استاد گرانقدر دکتر امیر بانوی کریمی، از آنهایند. آنها که با تربیت نسلی لایق و شایسته بزرگترین خدمات را به ایران کرده اند. این روزها اما و خصوصا در دهه گذشته، نقش مادران ایران زمین تلاقی همه این نقش ها در یک جسم نحیف و یک روح بزرگ است، مادرانی که از صبح خروس خوان بر پایند، تا فرزندان را به مدرسه راهی کنند و در تمام روز و شب نگران درس و تربیت فرزندان خویشند و سپس خود به اداره بروند و بعد زودتر و با خستگی به فکر شام و ناهار و هزار داستان دیگر باشندو.... اینها همه یک سوی ماجراست، و همه این حکایتها تا به آنجاست که مرد خانواده توان رتق و فتق معیشت را داشته باشد و الا مادران راهی جز صبوری ندارند. مردی که از عهده مخارج بر نمی آید، بداخلاق می شود و غرولند می کند، چه بسا با خانواده دعوایی راه بیندازد و در نهایت همه ساکت شوند، اما بچه ها از مادر غذا می خواهند و روزی، او باید در فقر و نداری تدبیر معاش کند اما چگونه ؟ به هر حال این روزها فرصت مغتنمی است برای صله رحم و دیدارهایی که باید همواره انجام شود اما گاه با تاخیر اتفاق می افتد. شاید در طول روزها و شب ها، در میانه هفته ها و ماهها و در تنگنای گرفتاری ها، وقت و امکان دیدار با مادرانمان را نداشته باشیم و شاید از پدر و مادر دور افتاده باشیم و شرایط برای دیدارشان نباشد، اما نامگذاری چنین روزی به ما یادآوری می کند اگر مادرمان به سلامت است به دیدار او برویم و اگر از جهان رسته است خاطره اش را در مزارش سبز کنیم. به هر حال روز مادر روز فرخنده ای که کمی به احوال خود تامل کنیم و قدر داشته هایمان را بدانیم و ارجمندی های آنها را پاس بداریم.