با مسوولیت سردبیر
امروز سالگرد درگذشت آیه اله هاشمی رفسنجانی است. هاشمی رفسنجانی چهره ای خاص و متفاوت در دنیای سیاست و روحانیت بوده است. شخصیتی منحصر به فرد، گاه بسیار مدرن و گاه بشدت سنتی، گاه محافظه کار و گاه رادیکال، گاه پاسخگو و گاه خود رای، گاه شکست خورده و گاه پیروز. هاشمی چه در روزگار انتشار کتاب امیرکبیرش در جوانی و چه در اوقات سازندگی  و چه در اواخر عمر، همواره به دنبال توسعه بود و اقتصاد را اولویت می داد. اگرچه شاید گاه در انتخاب تاکتیک هایش اشتباه کرده باشد؛ اما هاشمی رفسنجانی بر این مبنا در طول چهار دهه انقلاب اسلامی همواره فرزند زمان خویش بود و حرف و حدیثهای دیگران هیچگاه باعث نشد تا در رفتار مبنایی او در مسیر توسعه خدشه وارد شود. در دوران جنگ فرمانده ای بود که دل در گروی صلح داشت و برای صلح پایدار می جنگید. در دوران سازندگی مرد عرصه سازندگی ایران بود و کوشید ایران را دوباره بسازد و پس از آن در برابر هیاهوی منتقدان صبور و ساکت ماند و با همه نقدهای منصفانه و  غیرمنصفانه همواره آماده حضور در انتخابات بود تا بوسیله محک خوردن در انتخاب ها خود را بیازماید، به این خاطر قطعا هاشمی رفسنجانی در میان روحانیون جهان اسلام تنها روحانی است که خود را تا به این اندازه به محک انتخاب ها سپرده است و جالب آنکه چه در شکست و چه در پیروزی نتیجه را بدون گلایه می پذیرفت؛ برای هاشمی رفسنجانی مردم اعتبار حکمرانی بودند و به همین خاطر رضایت خداوند را در رضایت مردم جستجو می کرد. برای هاشمی رفسنجانی صدای مردم صدای خدا بود و کلمات خداوند متعال را در میان خواسته ها و سخنان جانشینان خداوند بر زمین کاوش می کرد، زیرا نیک می دانست وجدان عمومی شهروندان هیچگاه به افراط و تفریط تمایل ندارد؛ مردم اعتدال در منش و سلوک را می پسندند و حتی اگر روزگاری آن را پس زده باشند در نهایت به آن دل می سپارند. هاشمی رفسنجانی  در حیاتش نشان داد که به عقلانیت بشری و دستاوردهایش اعتماد دارد؛ هر چند شاید در برخی از امورات ناکام ماند. اما نامش همواره  توسعه ایران را به یاد ما خواهد انداخت. روحش شاد و یادش گرامی