■  بامسووليت سردبير

برخي از روزان و شبان هستند که انسانها را به خود مشغول مي کنند، انسانها در اين روزها و شبها سر به جيب تامل فرو مي برند و به احوال خود مي انديشند، از کجا آمده ام، آمدنم بهر چه بود؟ به کجا خواهم رفت و براي چه آمده ام و اينک که هستم چه بايد بکنم تا خداي ناکرده هنگامه رفتن حسرت روزهاي مانده بر جانم ننشيند. اين روزها و شبها ايامي هستند که مي توانند براي انسانها تلنگري براي بازگشت به خويشتن باشند، دوباره خواني متن زندگي، بازخواني آنچه رفته است و تامل در آنچه فراروي ماست، انديشيدن به آنچه بايد باشد و نيست و تلاش در راه رسيدن به آنچه که بايد به آن مي رسيديم و نرسيديم. محرم و ايام سوگواري امام آزادگان حسين (ع) از اين منظر ماه انديشه و تامل هاي طولاني است، ماه دقت  به خويشتن و ماه سکوت و فرو رفتن در خويش است، ماه نجواهاي تنهايي با آسمان و سفر کردن به ژرفاي وجود خويش در دل شبهاست. محرم ماه سوگ است اما اين سوگ از جنس ناله هاي عاميانه نيست، نيازي به شيون ندارد، نوحه گر نمي خواهد، عزادار طلب نمي کند، محصول اين  سوگ افسردگي و نااميدي نيست، سوگي است از جنس معرفت، عزايي است برخاسته از دانايي و شعور، داغي است که بندهاي استبداد را مي سوزاند و  عشق و آزادگي مي روياند. بياييم اين محرم حسين(ع) را در وجودمان بازخواني کنيم و خود را با معيارهاي او بسنجيم. بياييم رفتارهايمان را با روش هاي آن امام سنجه کنيم، حسين و آزادي، حسين و عدالت، حسين و انسانيت، حسين و عشق، حسين و عقلانيت، حسين و انسان، حسين و ..... همه اينها ميزان هايي براي قياس رفتارهاي ما با امام خواهد بود، صاحب اين ميزان تنها وجدان ماست  و محکمه اش تنها در وجود ما تشکيل مي شود، خود پسندي را کنار بگذاريم و خود را محاکمه کنيم و در انتها اگر به اين نتيجه رسيديم که در سويه حسيني تاريخ  نايستاده ايم، تا وقت هست روش خود را اصلاح کنيم و به حسين مظلوم  فرزند پيامبر خدا (ص)ظلم مکرر نکنيم که عالم در محضر رب العالمين است.