■  بامسووليت سردبير

انسان به اقتضاي طبيعتش همواره سمت آسان  ماجرا مي ايستد  و در کش و قوس ها  به سمتي گرايش دارد که برايش آسايش و بهره بيشتري فراهم است، اين مفهوم اگر چه شايد بيشتر اقتصادي، اجتماعي و يا سياسي جلوه کند اما واقعيت آن است که در همه شوون زندگي انسانها، از عبادات، اخلاقيات، معارف و... جاري است. بر اين اساس انسانها مسووليت هاي مختلفي را بر عهده مي گيرند و هر کس بايد در اندازه فهم خود مسووليت رفتار کند و نمي تواند از آن تن بزند. هر کس فراخور جايگاه خويش بايد مسووليت خود را به انجام رساند، آنکه توانگر است بايد به بي بضاعتان ياري نمايد، آنکه دانشور است بايد به کم مايگان چيزي بيفزايد و آنکه شرايط ديگري دارد بايد فراخور حال و محل خود کار خود را به سامان برساند، بنابراين نه توانگران، نه دانشمندان و نه ديگران نمي توانند با تاويل هاي خود خواسته جانب آسايش را بگيرند و خود را برهانند. اينک اما ايام محرم و عاشوراست و بايد همين نگاه را در سوگواري هاي امام حسين (ع) و بقيه شوون دينداري جاري کرد. نمي شود با يکي دو روز سياه پوشيدن و نوحه سرايي و احيانا در برابرخلق زنجير زدن مسووليت خود را پايان يافته دانست و خود را از مسووليت رهايي بخشيد. هر کس به اندازه فهمش و وسعش مسووليت دارد و بايد در همان اندازه انجام وظيفه کند. دينداري و عزاداري يک مقام مسوول، انجام درست وظيفه و خدمت به خلق است و دينداري يک معلم، تدريس دقيق آموزه هاست و.... بنابراين عزادار حسين در کنار انجام فروع، به مسووليت ها و وظايف خود نيز واقف است و آن مسووليت ها را به درستي و دقت به انجام مي رساند تا حسيني باشد و الا راحت ترين مسير همان است که همه مي دانيم و اتفاقا راهروي بسياري دارد.