تقدیم  به روح لبریز از رامش و آرامش استاد کامل موسیقی ایران، زنده یاد

استاد محمد رضا لطفی

حسین ضمیری

گُل به گُل سازِ تِه مِشنُفَم ،گُتاره داره توش

وقتِ شیدا شدنت زِدی تو چاوُشی که: نوش

تارِ یحیی اُلِماشِه از تو داره پا به جُف

تُکِ مضرابِ تو داغِ که مِدِه اَلُو رِه کُف

تو خودت پنبه دِهَن بودی و مات و قوتِ عشق

ساز و آوازِ تو نوچِ لحظه یِ هبوطِ عشق

بی قُبا از خُلقایِ سازِ تو شدم، اَره

دستِ چّمدارِ تو رِه مُحاله یاد من بِرِه

تو که رفتی دلِ خُش نِدارم از نبودنت

صد مِیا داره دلم ، مُوارم از نبودنت

تار، لطفی که نداره، چُوِ خشکه بُخُدا

تار و زخمه، تو بِزن، جَلا مِگیره دلِ ما

اسمِت اوسانه یِ گرگان، نه، نشانِ هنره

گوش که مِندازه دلم، صدایِ خون جگره

  کلید واژگان

گل به گل= گاه گاهی

مِشنُفَم = می شنوم

گُتارِه = درد دل

شیدا و چاووش= دو گروه بزرگ موسیقی ایرانی که به همت استاد لطفی در ایران راه اندازی شد و اجراهای بی نظیری را به انجام رساند.

تار یحیی= تاری بسیار حرفه ای که به عنوان میراث این کشور از آن یاد می شود.

اُلِما= گرمای زیاد

پا به جُف= آماده و مهیا

تُک = نوک، لبه

اَلُو = آتش، گرما

پنبه دِهَن = ساکت و آرام

مات و قوت = حیران

نوچ = جوانه

بی قُبا از خُلُقا = فقیر، تهیدست

چَمدار = ماهر، کارکشته و حرفه ای

دلِ خُش = دلخوشی

مِیا = هوای ابری و بارانی

مُوارَم = می بارم

چُو = چوب

جِلا مِگیره = در اینجا به معنی *حال می کند*

اُوسانه = افسانه

گوش مِندازه = دقت می کند