بهاره کياني

 نقش زنان در هشت سال دفاع مقدس نه تنها مهم بود بلکه تمام ماجرا بود، تمام وطن بود، تمام غربت بود، تمام هستي بود. اين زنان بودند که تماميت خود را براي دفاع از وطنشان به دامان خاک وطن مي-فرستادند و آن ها را با شجاعت بدرقه مي کردند و قرآن را براي دلگرميه بخشي از جگر خون شده ي خود ضامن سلامتشان مي کردند و آب را براي برگشت فرزندشان پشت سرشان جاري مي ساختند. هميشه از زنان به عنوان نقش مهم و برجسته در دوران دفاع مقدس و همدلي و همياريشان در پشت جبهه ياد مي-کنند اما بخش سخت و جانگداز آن لحظه اي بود که به بدرقه ي فرزندشان مي ايستادند. مادراني که صبر پيشه مي کردند در نبود فرزندشان و ما چه مي دانيم از دل آن مادران عزيزي که فرزندشان به اسارت گرفته مي شد و مادر سال ها چشم انتظار ديدنش... فرزندي که شهيد گمنام مي شد و مادر سال ها چشم انتظار جسمش... چه دردي ست در اين چشم ها که از آن دوران نشسته در مرواريد چشمان مادران، چشماني که همچون مرواريدي براي زينت بخشيدن به وطنمان در دوران جنگ سوراخ سوراخ  مي شد و از آن اشک ها و خون ها دُر گرانبهايي که از سالهاي جنگ به  خاک وطنمان جلا و پيروزي مي بخشد. (ياد مادران و پدران شهدا گرامي باد).

دانشجوي دکتراي علوم خاک