■ با مسووليت سردبير

 يک شنبه سالگرد اعلان مشروطه در ايران به سال 1324 قمري در 14 مرداد  1285 شمسي است، در واقع روز بزرگ ملي ايرانيان است، روزي است که بايد متفکران و نويسندگان ساعتها و روزها درباره آن به بحث و گفت و گو بگذرانند تا با درک اشکالات فرهنگي، اجتماعي جامعه ايراني در کنار شناخت توانمندي ها و نقاط قوت انقلاب مشروطه راهي به توسعه متوازن در ايران گشوده  شود، اما  شوربختانه هر چه در اين سالها گذشته است طرح يک طرفه مباحث و تلاش در جهت فراموش کردن آرزوها و آمال ملت ايران در مشروطه بوده و هست، مردمي که به دنبال عدالت، رفع تبعيض، مجلس قانون گذاري، جمهوريت بودند و در کوتاه مدتي در دامن غول استبداد گرفتار آمدند. اين روزها چنان روح و روان ايرانيان گرفتار حواشي است که اصولا فرصتي براي تامل هاي تاريخي و بنيادين ندارند، اگر اندک فرصتي باشد ترجيح مي دهند در خلسه با دوستان و ياران موافق  و يا به شنيدن موسيقي ملايمي وقت را پر کنند، نتيجه آن هم روزمره گي هاي مستمر و دغدغه هاي کم ثمر يا بي ثمر براي جامعه ايراني بوده و هست. اما به هر حال به عنوان ملتي که بيش از يک قرن پيش اولين انقلاب را در منطقه  براي عدالت، آزادي و رفع تبعيض و حکومت قانون کرده است حق داريم که از خود بپرسيم، آيا با همه اين تلاطم ها و فراز و نشيب ها ملت ايران گامي به جلو برداشته است؟ آيا وقت آن نرسيده است امکان گفت و گوهاي انتقادي جدي و بدون تعارف و آزادي فراهم شود تا از اين چنبره فرماليستي و سطحي رهايي يابيم؟ آيا وقت آن نيست که دست کم يک بار انديشه هاي  انقلابيون و روحانيون مشروطه طلب  و مشروعه خواه  آزادانه و محققانه در رسانه ملي  براي مردم بسط داده شود تا ملت تفاوت دقيق شيخ فضل اله و ميرزاي ناييني را بدانند. آيا هم چنان مي خواهيم آن که آزادي را کلمه قبيحه مي دانست و قانون را مشتي جعليات و با دنياي مدرن سر عناد داشت ،ناجي ملت بدانيم و از آخوند خراساني و ملا عبداله مازندراني و ميرزاي ناييني  سخن نگوييم و گمان کنيم راهي به دهي خواهيم برد؟ اميد که عقلانيت و دانايي راه خود را به اين آبادي هم باز کند.