حسين ضميري

دهه داره مِرِسِه، عزاداراشم مِرِسَن

تويِ مَيدان گاهياشان همه زنجير مِزِنَن

چِلَکِ اُو مِيارن، سموارا رِه بار مِذارن

قوريايِ بَش زِده، چايي و هل تَم مُکُنَن

بارا پاتوقي مَلِّه کييَکَم از اُونوَرا

آمِدِه اَتُ و عيالِشَم آورده بِوينن

بِوينن بارا حسين روحا رِه ريگ کِش مُکُنَن

بِوينَن عَلَم کِشا چطو عَلَم رِه مِکِشَن

قَيخُرُق را مِندازن مِيَنِ اَشوري، ملاها

چَم دارن روضه خوانا، زِرينجِه ها بُلَن بُلَن

نذريِ چِلو با ساکِ گرگاني، قيمه پلو

قرمه سبزي رِه با رَندو پايِ منبرا مِدَن

پيشکَن و اتاق و رارُو همه جا سفره پَنِه

بابو جان داد مِزِنه: جا تُمامِ، درِ رِه بِوَن

دست چوبي مَلِّه‌هايِ سَرپير و مِخچِه‌گِران

مَشعَلا رِه سيدا اَلُو مِدَن دَس مِگيرَن

مَيدانِ مَلِّه‌ها از آدم دِگِه هَلِکانِه

پا به جُف عزا دارَن، شوخي و خنده قدغن

چارپَلِ مَيدان عباسعليم از جاجُگاه

چشمِ چشمُو مُکُنيم سينه زنا بيان بِرَن

دَسِّ آخر که را مِفتَن بارا سر سِلامتي

زنگ پير تکيه صداش مياد: همه خوش آمِدَن

مِگِه تا سال دِگِه کي زنده و کي مُردِهِه

اُو گَلومِه تَه مِدَم، يادم مِيادش مارِ من

پارسالي، مُحرمي غِذا مِدادِش يَرِوَند

خدا رَمَتِش کُنِه، پريده از کُودارِ تَن

مِيَنِ دَروِزِنُو با دَس نماز و دلِ پاک

هَي عَلَم مُشتي رِه رو دست و سَراشان مُوُرَن

تويِ هيئت قُلُ وَلّا مُخوانَن مو سفيدا

سال به سال نوچ مِزِنَن تازه رُخايِ سينه زَن

دستا ما بِلِر مِشِه تو دسته هايِ چَک چَکي

صدايِ طبلا و سِنجا صدايِ حسين حسن

کاشکي آزاده بشيم و قُدُمان تو راهِ حق

کاشکي ما رِه بِزارَن با عشق آقا لا کِفَن

فرزند آلوچه باغ گرگان