■ محمد مهدی صفایی

این روزها نکات پراکنده ای به ذهنم می رسد که در عین گسستگی بشدت پیوسته است، سعی می کنم کوتاه و گویا باشد و وقتتان را نگیرد...

یکم) کرونا، بد یقیه همه ما و دنیا را گرفته است و ول کن هم نیست. یقیه ما را بیشتر گرفته چون در بسیاری از نقاط دورو نزدیک کشور هنوز در زیرساخت های بهداشت و درمان، با مشکل روبرو هستیم و البته بیشتر از آن، اهل رعایت نیستیم و فراموش می کنیم که کرونا قرار است با ما زندگی کند...

دوم) از یاد نبریم در ماه های اخیر در حالی که عمده کسب و کارها با آسیب جدی مواجه شده و بخشی رو به تعطیلی رفته است، فعالیت های اقشار سینمایی، فرهنگی و هنریف رسانه ای و... کاملا تعطیل شده است و زندگی هزاران نفر به سختی و دشواری می گذرد و می توان گفت تاکنون هیچ کسی و نهاد و دستگاهی هیچ تدبیری برای آن ندارد...

سوم) اوضاع و احوال مسکن، سکه و دلار غم انگیز و قمر در عقرب است. به نظر می رسد این روزها هم روزهای خوش بورس است و آنها که بیشتر در این حوزه مطلعند و می فهمند، نسبت به التهاب و ناملایمات آن هشدار می دهند...

چهارم) خرید مسکن از آرزوهای محال شده و سقف آرزوهای بسیاری از خانواده و جوانان خرید یک خودروی ایرانی شده است. کاش از همه مخالفان برجام درباره نسبت دلار و سکه و وضع امروز زندگیمان بپرسیم. از نسبت برجام و سفره های کوچک شده مان...

پنجم) درست یا غلط نگاه ایرانیان به انتخابات آمریکا دوخته شده است که از این گردونه بایدن بیرون می آید یا ترامپ. افزون بر ما، بسیاری دیگر از کشورها و رهبرانشان هم منتظر رفتن ترامپ هستند. بماند که اگر بایدن هم انتخاب شود برگشت به شرایط گذشته آنچنان آسان نخواهد بود و اگر ترامپ بار دیگر انتخاب شود، خلاصه ایران باید راهی برای ارتباط با جهان بیابد.

ششم) امید، کلید گم شده نسل جوان ایرانی شده است. همه آنچه این روزها بر ما می رود، امیدها را کمرنگ و کمرنگ تر می کند. اما زندگی را چاره ای جز امید نیست، حتی اندک و اندک...

هفتم) جهان بی اندازه و بی حد و حصر تشنه صلح است. شاید بیشتر خاورمیانه و کمتر دیگر نقاط جهان هر روز شاهد جنگ افروزی، انفجار، حمله هوایی و زمینی و مرگ نظامیان و غیرنظامیان و صدها انسان بیگناه است که می توانستند روزهای بهتر و زندگی آسوده تری داشته باشند. جنگ و خشونت خانمان سوز است. همه برای صلح پایدار بکوشیم. البته اول برای صلح با خودمان و بعد هم صلح با دیگران...