■  بامسووليت سردبير

امروز، روز شعر و ادب پارسي و بزرگداشت استاد شهريار است. شعر و ادب فارسي علاوه بر جنبه زيبايي شناسانه آن و ترکيبات نحوي زبان که گاه در حد اعجاز خود را نشان مي دهد براي ما ايرانيان يک اصل هويتي نيز هست. ايرانيان از ديرباز، از همه اقوام و آيين زبان فارسي را به مثابه يک زبان هويتي نگريسته اند و با آن طبع آزمايي کرده اند، امروز نيز به پشتوانه شاعران و متفکران بزرگ فارسي زبان از همه آيين ها و مذاهب اين زبان  هم چنان ريشه هاي ستبر فرهنگي و هويتي ايرانيان را نشان مي دهد، ناصر خسرو در سفرنامه اش به شاعري تبريزي به نام قطران تبريزي  اشاره مي کند که در ديدار با او خواسته است تا اشکالات فارسي او را بر طرف کند و يا جناب استاد شهريار که با آنکه خود بزرگترين شاعر آذري زبان ايران است و برتر از شعر حيدر باباي ايشان در فصاحت و بلاغت در ادبيات ترکي کمتر نمونه اي مي توان يافت،  اما بي هيچ تصنعي يکي از بهترين غزلسرايان فارسي در سده اخير است. تورقي در اشعار جناب شهريار نشانگر آن است که کلمات در روح و جان او چنان صيقل خورده اند که گاه تنها بايد به مثابه يک فارسي زبان آن را فهميد و از آن لذت برد:

 برو اي ترک که ترک نو ستمگر کردم  

حيف آن عمر که در پاي تو من سر کردم

عهد و پيمان تو با ما وفا با ديگران

ساده دل من که قسمهاي تو باور کردم .....

رواني، سادگي، تصويرسازي و جذابيت ترکيب کلمات شگفت انگيز است، و يا غزل بسيار معروفي که امروزه ضرب المثل شده است:

آمدي جانم به قربانت ولي حالا چرا

بي وفا حالا که من افتاده ام از پا چرا

نوشدارويي و بعد از مرگ سهراب آمدي

سنگدل اين زودتر مي خواستي حالا چرا   و....... نمونه هايي از اين دست نشان از ريشه هاي عميق و متکثر و در عين حال هويت يک پارچه ايراني است. زباني که بايد به آن توجهي بسيار بيشتر از آنکه امروز مي شود داشت و قدر آن را دانست.