با مسوولیت سردبیر

یکی از اموری که همواره همه متفکران  به آن هشدار و انذار داده اند، لزوم توجه به وقت و درک اهمیت گذران عمر است، توجه به وقت  و فرصت شاید یکی از ترجیع بندهای مشترک بین همه نحله های فکری توحیدی و غیر توحیدی است و از این جهت  جایگاه ویژه ای دارد. اما مساله مورد نظر ما در این یادداشت اوقات خوش آرامش و مناجات و لحظات معنوی و روحانی است که به لطف ماه مبارک هر ساله متولد می شود و امکان ارتقای معنوی و روحی را برای انسانها فراهم می آورد. اینک سوال این است آیا روحانیون، اهالی اندیشه و خرد و همه کسانی که حرفی برای ارتقای جامعه امروز ایران دارند، می توانند از این فرصت خداداد در جهت ارتقای شهروندان بهره ببرند،  آیا روحانیون و واعظان  محترم در گلستان که اولین و اصلی ترین وظیفه آنها قطعا هدایت شهروندان به راه پیامبر اکرم(ص) و خداوند متعال است،  می توانند در این ماه  مبارک کرسی بحث و گفت و گویی را بگسترانند تا نسل جوان دگر اندیش درکی دقیقتری  از فضای معنوی رمضان بدست آورند؟ آیا  می توانند فضایی را برای پاسخ به سوالات نسل امروز فراهم کنند؟ اگر نمی توانند پس چه کسی باید نسل امروز را با معارف اصیل اخلاقی و سنت های اصیل دینی آشنا کند؟ کدام بخش از جامعه مسوول چنین فرصت سوزیهایی است؟ روحانیون باید از فرصت رمضان بهره ببرند و  با حضور در جلسات بحث و گفت و گو در حوزه معارف الهی در مساجد و یا در مکانهای عمومی مسوولیت اصلی خود را به انجام برساند؟ اگر نوجوان، جوان یا شهروندی سوالات فکری، مذهبی و اندیشه ای خود را از محضر اندیشمندان بدون لکنت نپرسد باید  به کدام نشانی برای دریافت پاسخ های خود مراجعه کند؟ شوربختانه باید اذعان کرد بخاطر فقر اندیشه ورزی در جامعه امروز، از اقیانوس معنویت و اخلاق جاری در معارف الهی تنها به مناسک آن بسنده  شده است  و مناسک را غایت فلاح و رستگاری دانسته ایم و این باعث شده است تا بحث و گفت و گو در جهت ارتقا انسانها از زندگی  ما رخت بربندد.  به این لحاظ باید گفت باید به کرسی های بحث امام جعفر صادق و امام باقر(ع) بازگردیم و با نسل امروز با گفت و گو و کلام وارد استدلال شویم و الا نتیجه مانند خورشید صبحگاهان برای هر خردمندی آشکار است و شرط اولیه چنین روشی، بازگشت به آیین گفت و گو و آزادی اندیشه و حرمت داری نقد و منتقدان است و باور به اینکه ایمان متاعی است که تنها در جامعه باز رشد می کند و به این خاطر برای رشد مومنانه راهی جز پذیرش آزادی انسانها نداریم  و رمضان از این منظر هم فرصتی است مغتنم برای گفت و شنود و ارتقای انسان.

 امید که خداوند متعال لطف خود را از ما دریغ نکند.