■ با مسووليت سردبير

تحليل ها و مدح و ذم هاي بسياري درباره گفت و گوي بين ايران و آمريکا در رسانه ها منتشر شده و هم چنان مي شود و شما مخاطبان گرامي قطعا آنها را خوانده و يا شنيده ايد. در اين مجال آنچه پر اهميت است آن است که بدانيم در دنياي به شدت حرفه اي امروز ديگر پديده اي را کمتر بتوان يافت که از تير رس گفت و گو و نقد خارج شده باشد، بنابراين بايد پذيرفت که گفت و گو ديگر کارکرد  ايدئولوژيک ندارد، يا به تعبير دقيق تر گفت و گو در سياست خارجي يک امر ايدئولوژيک و از پيش تعيين شده نيست، بلکه تنها يک ابزار است براي حفظ منافع ملي و هر دولتي مي تواند از اين ابزار به نفع منافع ملي کوتاه مدت يا بلند مدت خود بهره ببرد و چنانچه بخواهيد  آن را ايدئولوژيک جلوه  دهيد و بر ارزشي بودن گفت و گو با يک قدرت خارجي که دشمن نيز هست تاکيد کنيد و گفت و گو را کنار بگذاريد، کشور را از يک تاکتيک بسيار موثر در عرصه بين الملل محروم کرده ايد، بنابراين همانگونه که کارشناسان و ديپلمات هاي خبره مي توانند در عرصه  بين الملل با گفت و گو و در دفاع از منافع ملي کشور لقمه اي را از دهان شير درنده و وحشي بستانند، باور داشته باشيد همانگونه که گفتيم، گفت و گو تنها يک ابزار است، اينکه از آن چگونه و چطور بهره مي بريد و در پايان به چه نتيجه اي مي رسيد ديگر بستگي به توانمندي يک حاکميت و ديپلمات هاي آن کشور دارد.

بنابر اين بهتر است در دنياي امروز که همه امورات بر مبناي حرفه اي گري و بهره بردن از اندک فرصت هاي پيش رو در گردش است  تهديد شيطان بزرگ را به فرصت گفت و گو در مسير منافع ملي کشور تبديل کنيم و اگر هم به اين تاکتيک باور ندارد مدتي خاموش باشد تا سربازان ديپلماسي کشور با اقتدار از منافع کشور دفاع کنند.