■  با مسوولیت سر دبیر

هرساله تنها بخش کمی ازحاصل دسترنج کشاورزان اعم از انواع تولیدات زراعی، باغی و دامی در زمان تولید توسط صنایع و یا بخش دولتی خریداری می‌شود و بخش عمده ی محصولات، اسیر دست دلال های فرصت طلب می‌شود. امروز برای ساماندهی وضعیت نابسامان بازار محصولات کشاورزی  و گذر از شیوه های سنتی، چاره ای جز کشاورزی قراردادی نداریم زیرا در این روش منافع هر دو سوی معامله، یعنی هم کشاورز و هم صنایع و هم تجار تامین خواهد شد.در کشت قراردادی کشاورز با صادرکننده و یا صاحبان صنایع قرارداد منعقد و براساس آن قرار داد محصول تولید می کند و بعد از برداشت آن را با قیمت تعیین شده به فروش می رساند.در حال حاضرکشاورز از فروش محصول خود اطمینان ندارد، بازار مناسبی ندارد در فروش دسترنج خود همیشه با مشکل مواجه است و حتی در برخی از سال ها محصول خود را بر زمین رها می کند و عطایش را به لقایش می بخشد.اما در کشاورزی قراردادی محصول طبق برنامه تولید و با سیستم استاندارد حمل می شود، ضایعات به حداقل می رسد، محصولات در انبار مناسب نگهداری می شود و در نهایت به درستی به فروش می رسد. فروش مهم ترین حلقه ی زنجیره تولید است در کشاورزی و در زنجیره کاشت، داشت و برداشت به شکل سنتی متاسفانه مرحله ی فروش دیده نشده است که باید با تلاش مسوولان جهاد کشاورزی و تولیدکنندگان این حلقه ی  مفقوده به این زنجیره متصل شود.امروز کشاورزی در کشور ما معیشتی است به این معنی که کشاورز برای تامین مایحتاج خود و خانواده اش تولید می کند شیوه ای که تقریبا در دنیا در حال انقراض است متولیان بخش کشاورزی باید کشاورزی را به سمت کشاورزی تجاری و کشاورزی قراردادی ببرند تا خاطر  کشاورز بابت فروش محصولش آسوده شود. یقین بدانیم که تحقق کشاورزی قراردادی راهکار رفع مشکلات تولید و بازار محصولات کشاورزی  و راه چاره ی چالش های حوزه ی فروش محصولات خواهد بود. اما برای این مهم مشارکت اتحادیه‌ها و تعاونی‌های کشاورزی، روستایی و عشایری نیز ضرورت دارد.