نگاه مادرانه در روز جهانی کودک

■ نسترن رئوفی

امروز صبح وقتی بيدارشدم خدارا شکر کردم به خاطر اینکه غنچه زندگی ام سالم وخندان است. هفته کودک است؛ هفته ای که پدرو مادر ها را بیشتر ازقبل متوجه میکندکودکان چه دورانی رامیگذرانند. وبیشتر به توجه ودرک کردن آنها نیازاست. کودکانی که اولین نیازشان محبت وعشق است. درنگاه کوچک آنها دنیا بسیار زیباست وماپدرومادرها میتوانیم بیشتر زيبايش کنیم وتنها چیزی که ازما می خواهند آغوش گرم وپرمهرماست. وقتی به پسرم ميگویم:«دوست داری بریم شهربازي»؟ با فکر کوچکش مي گوید:«مامان درسته دلم ميخواد، اما کرونا چی؟ خودت گفتی نميشه ومریض میشیم». بعضی اوقات ازجوابهایی که به من میدهد متوجه میشوم کودکان چقدر انعطاف پذیر هستند. (البته این را نباید به این حساب گذاشت که پس مسئولیتی ندارم درمقابل این فشاری که به پسرم می آید). زیرا فعلا نمی تواند به شهربازي، مهد کودک، کتابخانه و جایی برود وانرژی مثبت وشادش را تخلیهکند. پس من تصمیم گرفتم تمام تلاش خود را انجام دهم.روی مبلها جنگل ودریاچه درست کردیم تا حیواناتش را در آن قرار دهد، یک تاب با پتو برایش درست کردم،وترامپولین با تخت ویک حیاط کوچک درتراس وبا آب معدنی شاگرد مدرسه ساختيم که برایش اسم هم گذاشتیم. با نقاشی وشعر خواندن ودرس خواندن همراه با عروسکها واسباب بازیهایشیک روزهیجانی را به پسرم هدیه کنم. وقتی خنده اش را میبینم متوجه میشوم امروز پیروز شده ام.وقتی پدرو مادری تصمیم میگیرند که بچه ای به دنیا بیاورند؛ برای رشد وپیشرفتش از تمام وجود خود مایه می گذارند. تمام تصورات ازخوب ترین تا بدترین چیزها را باید ملاک قرار دهند تا زمان بروز پستی ها و بلندی های زندگی، کودک نفردوم نباشد. به نظر من به عنوان مادر اینبیماری که دردنيا هست واميدوارم به زودي درمانی برایش پیدا شود؛ یک فرصت برای من وهمسرم وهمه ی پدرومادرها هست، تابتوانیم باکمی خلاقیت وتنوع برای خود وکودکمان زندگیقشنگ تری بسازیم.یا به عبارتیچالشی درزندگی است. به راستی در زندگی مان همیشه کودکان دراولویت هستند؛ چون نسل بعدی دراختیار این غنچه های زندگی هست.