بامسوولیت سردبیر

مسیح الله ذبیحی در سال ۱۳۰۸ در روستای زیارت گرگان دیده به جهان گشود. پدر او شیخ عبدالرحیم ذبیحی، از شاگردان شیخ عبدالرزاق سپهر استرآبادی و از علمای استراباد، در میان مردم احترام فراوان داشت و برای رفع مشكلات مردم کوشش می كرد. مادر وی نیز معلم و مدیر مدرسه بود. تحصیلات ادبی مقدماتی آن زمان را نزد پدرش فرا گرفت و قسمتی از سطح را نزد شیخ "محمدرضا مدرس" و "سیدمحمود میربهبهانی" كه از علمای روحانی معروف بودند خواند و مدتی هم در درس حجت الاسلام "سیدمحمدرضا میبدی" شركت کرد. تدوین "تذكره علمای گرگان و استرآباد" و ترجمه ی بخش هایی از "تاریخ جرجان" نوشته «سهمی جرجانی»، تالیف سالنامه ی فرهنگ گرگان در سال 1337،، "گرگان سرزمین طلای سفید"، 1346، "استرآبادنامه"، 1347 و "گرگان زمین"، 1350 از جمله تالیفات و پژوهش های ارزشمند ایشان است. وی مسوولیت كتابخانه گرگان را  نیز برعهده داشت. كسانی كه از نزدیك با مرحوم ذبیحی آشنایی داشتند او را فردی بذله گو و در عین حال بسیار جدی و ساده زیست معرفی کرده اند. مرحوم ذبیحی دو مدرسه در روستای زیارت ساخت و به گفته ی اهالی روستا، علاقه مرحوم  ذبیحی به مردم روستا به قدری بود كه خود نیز به عنوان كارگر در ساخت مدرسه مشاركت می کرد.  ذبیحی که برخی او را به درستی  پدر تاریخ معاصر گرگان زمین می دانند احیا کننده تاریخ این منطقه بود و بسیاری از نسخ خطی را جمع آوری كرد. مرحوم مسیح ذبیحی شخصیت فرهنگی برجسته ای بود بنابراین کمترین انتظار ازمسوولان آموزش و پرورش این بود که با وجود خدمات بسیار ایشان برای شهر گرگان،  مدرسه ای یا مرکز فرهنگی یا آموزشی را در شهر گرگان به نام وی نامگذاری کنند. مردم گرگان بخشی از تاریخ این منطقه را مدیون خدمات و تلاش ها و پژوهش های ارزشمند ایشان هستند. عمر کوتاه 48 ساله ی مرحوم ذبیحی اجازه ی ارایه خدمات بیشتر را نداد و مردم این سامان را از وجود ایشان محروم کرد. اصلاح و ترمیم جاده قدیم زیارت،  لوله كشی آب شرب  روستا و ساخت حمام نیز از خدمات ماندگاری بود كه آن مرحوم برای روستای زادگاهش انجام داد.

متاسفانه حتی بیشتر جوان های روستای محل تولد ایشان از خدمات ارزشمند وی حتی برای خود روستا آگاهی ندارند. مسوولان و متولیان فرهنگی استان اگر تلاشی برای  تجدید چاپ كتاب های مرحوم ذبیحی، برگزاری آیین بزرگداشت ایشان و همچنین نامگذاری برخی معابر و خیابان ها به نام او انجام می دادند امروز این شخصیت فرهنگی و تاریخ شناس بزرگ گرگانی جایگاه بهتر و شایسته تری می داشت. او تمام عمر كوتاه اما ارزشمند خود را صرف تحقیق در تاریخ استرآباد و خدمت به مردم این منطقه كرد و سرانجام در سن 48 سالگی در سال 1356 چشم از جهان فروبست. یادش گرامی و روحش شاد.