با مسوولیت سردبیر

استان گلستان با وجود ظرفیت ها و پتانسیل های بسیار در بخش های مختلف به دلایل متعدد از جمله تقسیم غیر کارشناسی بودجه و اعتبارات و نا آگاهی و غفلت برخی از مدیران در سال های اخیر از قافله ی توسعه عقب مانده و امروزدردمندانه معترفیم این استان سرسبز و برخوردار از نعمات بی شمار خداوند، استانی محروم است و مردمانش در برخی از نقاط استان در فقر مطلق به سر می برند. طی سالها مناطقی از استان  که دارای مزیت نسبی طبیعی، اقتصادی، اجتماعی و سیاسی هستند، اعتبارات و امکانات را جذب کردند و در مسیر رشد اقتصادی قرار گرفتند. اما مناطقی که از مزیتهای نسبی برخوردار نبودند و توان جذب اعتبارات را نداشتند نتوانستند در مسیر رشد و توسعه حرکت کنند. بنابراین موجب شد در نواحی محدودی که برخوردار از منابع اقتصادی، اجتماعی و سیاسی بودند جمعیت بسیاری ساکن شوند واین عدم تعادل و توازن  فاصله ی نواحی برخوردار با نواحی محروم را روز به روز بیشتر کرد. گسترش فقر و تشدید فاصله طبقاتی بین مناطق برخوردار و نابرخوردار انزوای جغرافیایی را در مناطق محروم به دنبال داشت. انزوای جغرافیایی و توسعه نامتوازن و نابرابری بین  این مناطق تبعاتی هم چون مهاجرت گسترده را نیز در پی داشته است که  در جای خود قابل تامل است. شاید بتوان گفت که فقر، طرد اجتماعی، بی عدالتی و توسعه نیافتگی هر یک به تنهایی نوعی از محرومیت است اما محرومیت در واقع می تواند دور ماندن و دسترسی نداشتن به امکانات حداقلی، عدم دسترسی به فرصت های اجتماعی، محیط زیست مطلوب، آموزش و پرورش، کار و........و به طور کلی شرایط مورد قبول جامعه و استاندارد های زندگی باشد. امروز شناسایی مناطق و روستاهای محروم در استان برای ارائه و تخصیص بهینه امکانات و خدمات، به منظور کاهش و یا رفع فقر و محرومیت و نابرابری ها برای رسیدن به هدف متعالی توسعه پایدار و حمایت تسهیلاتی دولت از تولید و اشتغال در مناطق محروم ضرورتی است که در صورت بی توجهی و غفلت قطعا در دراز مدت موجب افزایش محرومیتها و آسیب های متعدد خواهد شد.انتظار داریم فرآیند سیاستگذاری و تصمیم گیری مدیران استان و دستگاه های اجرایی به گونه ای باشد تا با رفع کمبودها و نارسایی ها و نابرابری ها و توزیع شایسته و عادلانه ی خدمات و امکانات، مسیر توسعه  هموار وعدالت اجتماعی محقق شود.