بنده به شخصه دروس کاربردی زندگی را به دروس معدلی مقطعی ترجیح میدهم.حالا با اینکه ریاضی یکی از دروس اصلی است کاری ندارم، اما بهتر نبود x وy را قاطی این بازی نمی کردیم؟یا انتگرال را دور از این آشفته بازار نگه می داشتیم؟وقتی40  سالمان شد؛ ب. م. م و ک. م. م عددی را مرحم کدام زخم زندگی کنیم؟نمی گویم که ریاضی نباشد؛ باشد، اما در حدی که به آن نیاز داریم باشد. در حدی که محبتش به ما فوران نکند و ماهم دوری برگزینیم.ترجیح می دادم به جای مطالب پیچیده ی ریاضی،که مجبور بودم بخاطر اینکه نمره ی کل ام را پایین نیاورد کلاس های خصوصی بروم ، درس زندگی میخواندم؛درسی که به ما یاد دهد چگونه زندگی کنیم، چه راه هایی را پیش رو داریم، در مشکلات چگونه امیدمان را از دست ندهیم، چگونه در کنار نه گفتن، نه شنیدن هم بیاموزیم، چگونه سواد استفاده از وسایلی که داریم بیاموزیم، یاد بگیریم که از روحمان چگونه مواظبت کنیم، بیاموزیم که همه ی ما انسانیم و صفات حیوانی را از خودمان چگونه دور نگه داریم.خوب می شود اگر همه ی اینها را به توان ۲ یاد بگیریم.